У Вільні ва ўзросьце 95 гадоў памёр старэйшы беларускі пісьменьнік Аляксей Анішчык.
Ён нарадзіўся ў 1912 годзе на Наваградчыне, дзе пазьней працаваў настаўнікам у слыннай Беларускай гімназіі.
Яшчэ ў маладосьці ён пачаў пісаць вершы (псэўданімам абраў сабе назву горкай кветкі — Чэмер), але выдаць свае кнігі змог, толькі калі счэзла цэнзура. У 1990‑ыя гады, жывучы ў Вільні, Аляксей Анішчык выдаў некалькі кнігаў вершаў і ўспамінаў («Мондзінская баляда», «Жыцьцё жывым належыць», «Наваградзкая беларуская гімназія», «Сяргей Хмара», «Выбраныя Богам»). Летась выйшла яго аўтабіяграфія.
Аляксей Анішчык вядомы ня толькі як літаратар, але і як дзеяч нацыянальнага адраджэньня, якому хапіла мужнасьці ў 1944 годзе на Другім Усебеларускім Кангрэсе выступіць з прамоваю супраць свавольстваў жаўнераў АК (яго выступ абарвалі арганізатары Кангрэсу). Пазьней савецкая ўлада клясыфікавала гэты выступ як здраду і вынесла яму сьмяротны прысуд, які замянілі на 25 гадоў лягераў.
У 1989 годзе ён вітаў удзельнікаў Другога Вальнага Сойму ў Вільні ад імя віленскай інтэлігенцыі. Падчас Сойму, на якім была заснаваная Канфэдэрацыя беларускіх моладзевых суполак, і адбылася наша першая асабістая сустрэча. Пазьней савецкія газэты зьмясьцілі здымкі, на якіх мы вітаемся, і падпісалі іх: «абдымкі з паліцаем».
Характарам Аляксей Сьцяпанавіч быў незвычайны: зусім незласьлівы, ён ніколі не наракаў — але надта радаваўся чужым посьпехам, усіх навокал лічыў цудоўнымі, прыпісваў ім таленты, ды і сам таму ніколі не пачуваўся лішнім у такім асяродку.
У Аляксея Анішчыка засталася багатая бібліятэка і рэдкі архіў. Нашчадкам будзе адкуль даведацца пра беларускі нацыянальны рух мінулага стагодзьдзя.
