«Я лічу сябе карэнным нашаніўцам, — кажа літаратуразнаўца Уладзімір Содаль. — І маю на тое ўсе падставы, дзякуючы кнізе «Волат з Мігаўкі».
Выданне, прысвечанае рэдактару «Нашай Нівы» Аляксандру Уласаву, можна назваць унікальным — спадар Содаль сабраў успаміны людзей, якія ў розны час сустракаліся з Уласавым. Як гэтая кніга, так і іншыя яго працы, прысвечаная дзеячам нашай культуры, прасякнутыя непадробнай любоўю.
Тату нават вярнулі з высылкі, бо не было спецыяліста, які б мог працаваць на тым млыне. Пасля яго забралі на вайну, я добра памятаю, як бег за машынай і прасіў узяць мяне з сабой...»Уладзімір Содаль нарадзіўся ў вёсцы Мормаль Жлобінскага раёна. «Усе мае продкі былі ў высылцы, — расказвае спадар Уладзімір. — Мелі ўнікальны для Беларусі паравы млын.
Лёс спадара Уладзіміра складаўся няпроста. У дзяцінстве з-за выпадковага выбуху ён страціў вока.
Але гэта не зашкодзіла яму пасля школы паехаць працаваць на Поўнач.«На экзаменах у Мазырскі педінстытут я зрэзаўся на расейскай мове, — згадвае спадар Уладзімір. — Мне прапанавалі стаць загадчыкам клуба. Той клуб быў вельмі запушчаны, і мы з моладдзю прывялі яго ў належны стан. Сельсавет набыў музычныя інструменты, але ў самы разгар нашай асветніцкай працы нехта іх скраў. Сельсавет вырашыў усю страту спагнаць з мяне. Як толькі я разлічыўся, паехаў у Мурманск».
Содаль уладкаваўся на працу ў порт, электрыкам прычала. Калегі не маглі запомніць яго незвычайнае прозвішча, таму называлі Сальта — такую назву меў італьянскі партовы кран.
«У Мурманску мяне не пакідала думка пра Беларусь, пра лёс мовы. Я напісаў ліст Нілу Гілевічу з пытаннем, чаму беларуская мова і культура настолькі занядбаныя».Пасля двух гадоў ліставання Содаль вярнуўся ў Беларусь. Ён здолеў паступіць ва ўніверсітэт — за яго заступіўся рэктар, сказаў прыёмнай камісіі: «Гэтага хлопца трэба ўзяць, калі што, папраўце там яму памылкі».
Пасля Содаль працаваў у санаторыі для сухотнікаў — адкрываў дзецям беларускую культуру, ён стварыў праграму «Роднае слова» на тэлебачанні. Адначасова з’яўляюцца яго шматлікія публікацыі і кнігі пра Багушэвіча, Ядвігіна Ш., Дуніна-Марцінкевіча, Зоську Верас... У 1997 спадар Уладзімір атрымаў ордэн «Гонар Айчыны» і імянны срэбны пярсцёнак з выявай «Пагоні» за даследчую працу і змаганне за мову.
Любіць Уладзімір Содаль расказваць пра тое, што на ягонай зямлі цяпер пабудавана Нацыянальная бібліятэка: «Там раней былі прыватныя надзелы, вёска. І ў мяне быў свой кавалак...Сябры вельмі весяліліся, казалі: у каго што на гародзе вырасла, а ў Валодзі — адразу бібліятэка».
Уладзімір Содаль працягвае працаваць на карысць беларускай культуры. «Наша Ніва» зычыць яму здароўя і творчых поспехаў.
