Сёлетнія парламенцкія выбары праходзяць незаўважна. Амаль нябачныя апазіцыйныя палітыкі ды грамадскія актывісты, якія ідуць на выбары. Не дзейнічаюць і тыя, хто агітуе за байкот. Нядзейныя кандыдаты ад уладаў, якія ведаюць, што ўжо перамаглі. Пасіўныя і выбаркамы, якія ўжо ўпэўнена «прагназуюць лічбы будучыні». Нядзейны таксама і электарат, якому нічога нецікава і які ведае наперад, што і хто на гэтых выбарах будзе рабіць.
Усё гэта вельмі розніцца ад нашых суседзяў. Летась меў шчасце назіраць, як адбываюцца парламенцкія выбары ў Польшчы.
Здзівіла тады тое, што простыя палякі вельмі ўпэўнена, цвяроза і аргументавана тлумачылі свой выбар. Тут амаль кожны мае свае погляды на жыццё і палітыку.Што найбольш кідалася ў вочы: людзі не баяцца выказваць свае думкі ўслых і ахвотна ідуць на кантакт, каб патлумачыць сваю пазіцыю. Так, адзін таксіст прызнаўся, што падтрымае мільянера-папуліста Палікота, бо той легалізуе марыхуану, а гэта прыцягне ў Польшчу шмат новых турыстаў і грошай: «Галандыя ўжо шмат часу жыве так, і нічога».
У Беларусі ж, падаецца, людзі перасталі думаць.Летась, працуючы ў баранавіцкай газеце, рабіў шмат апытанняў на вуліцах. З сумам адзначыў, што большасць жыхароў краіны не могуць звязаць нават некалькіх словаў. І гэта тыя, хто згаджаецца адказаць на простае пытанне. Большасць жа наогул адмаўляецца пра нешта гаварыць.
Гледзячы па тэлевізары Задорнава, мы смяёмся з дурных амерыканцаў, якія з-за сваёй заможнасці нічога не кемяць. Але ж беларусы дурнеюць на вачах, пры тым не маючы нават дабрабыту як у сваіх суседзяў.
Беларуская ідэалогія пажынае свае вынікі — людзі не цікавяцца нічым.Закон «чарка, шкварка, іншамарка» стаўся галоўным сімвалам сучаснай беларускай нацыі. Акрамя тэлевізара і серыялаў, людзі абыякавыя да ўсяго, што адбываецца. «Галасуй не галасуй, усё адно палучыш…» — вось стаўленне электарату да выбараў. Хаця большасць і ведае, як у нас лічаць галасы, але мяняць нешта тая большасць зусім не збіраецца. Ніхто нават і не напружваецца, бо, «відаць, так і трэба».
Самастойна думаць і нешта рабіць народ развучыўся, бо ад гэтых думак адны праблемы. Усе прывыклі нечага чакаць.На працы чакаюць загаду начальства і магчымасці нешта скрасці, маладыя сем’і чакаюць кватэры па танным крэдыце. Апазіцыя чакае на дапамогу Захаду. Спадзяёмся, што Лукашэнка знойдзе грошы, а паўсталыя праблемы вырашацца самі сабой. Чакаем на Расею, Мытны саюз, ЗША, кітайскіх бізнэсоўцаў, вяртанне гастарбайтараў, танныя візы ў Еўрасаюз…
Так у чаканні і праходзіць наша жыццё, сплывае наш час.
