Я хачу расказаць вам аб тым, як я пераходжу на беларускую мову.
Пачну спачатку. Колькі гадоў таму, калі я навучаўся ў школе, на ўроку фізыкі неяк зайшла размова паміж настаўніцай і вучнямі пра беларускую мову. Яна казала, што родная мова для нас — расейская. Мяне гэта вельмі зачапіла, і мы пачалі спрачацца. Тады яна мне кажа: «Вось ты кажаш, што твая родная мова беларуская, але ж размаўляеш ты па‑расейску, а перад тым каб сказаць што‑небудзь па‑беларуску, ты спачатку падумаеш па‑расейску, а потым перакладзеш. На якой мове ты думаеш, тая і родная».
Я працягваў спрачацца, але і сапраўды, я заўсёды думаў па‑расейску, а потым перакладаў на беларускую мову. І тут я вырашыў пачаць думаць па‑беларуску. Гэта выглядала так: пасьля заняткаў, ідучы дадому, я казаў сам сабе (вядома ж, па‑беларуску): вось прыйду, трэ будзе прыбрацца ў кватэры, зрабіць урокі, спаткацца зь сябрам г.д. Спачатку было неяк нязвычна. Гэта быў першы крок да маёй мэты.
Прайшоў час, і я пачаў у сваю гаворку ўстаўляць беларускія словы (дзякуй, калі ласка, прабачце і г.д.). Неяк едучы ў аўтобусе, я сядзеў ля акна, і на прыпынку зайшла жанчына. Я ёй прапанаваў сесьці (па‑беларуску) і саступіў месца. Яна села і сказала: «Спасибо». Але ёй, напэўна, стала няёмка і літаральна праз сэкунду яна выправілася і сказала «Дзякуй». Мне было вельмі прыемна ад таго, што мне адказалі па‑беларуску.
Але перайсьці на беларускую мову я пакуль ня змог. Прычын некалькі. Але галоўная ў тым, што ў мяне амаль няма сяброў, якія б гэта падтрымлівалі. У мяне ёсьць толькі адна беларускамоўная сяброўка, зь якой мы сустракаемся час ад часу.
А вам, Рэдакцыя, я хачу параіць аддаць адну старонку матэрыялам, у якіх будуць парады аб пераходзе на беларускую мову.
Ад Рэдакцыі. Міхась, далучайцеся да беларускіх суполак і арганізацый — вам сьвет памяняецца.
