Ці шмат у каго ў школе была «Пагоня» і
Праўда, пачаткоўцы пакуль цьмяна ўяўляюць, што яны азначаюць і што за мову яны вывучаюць пару разоў на тыдзень. Ім бы пагойсцаць на калідоры ды пагуляцца. Каб даць рады малым гарэзам, настаўніца Аліна Ваўранюк танчыць, спявае і пляскае ў ладкі на ўроку разам з дзецьмі.
«Не ўяўляю сабе іншай працы, — кажа Аліна.
— Люблю, калі чую, як малыя дзеці, якія прыходзяць, амаль не ведаючы мовы (разумеюць — але не карыстаюцца), памаленьку чарговыя песні вывучаюць, вершы».
Задача выкладання мовы меншасці — падтрымліваць нацыянальную тоеснасць. Але нярэдка беларускую ідэнтычнасць даводзіцца не тое што развіваць, а літаральна ствараць наноў. Бадай, менавіта гэта і натхняе настаўніцу.
Пры гэтым,
усе продкі Аліны нарадзіліся на Беласточчыне, на тэрыторыі сучаснай Польшчы. «Напэўна, мая краіна і мая радзіма — гэта Польшча, — кажа жанчына. — Але духоўная айчына, безумоўна, Беларусь».
0
0
0
0
0
0
