Учора ўначы памёр Вадзім Кузьмін больш вядомы як Чорны Лукіч. Ён быў сярод стваральнікаў феномену «сібірскага панку», але ў выніку стаў адным з найлепшых аўтараў лірычных песняў.
Ягоныя творы спявала «Гражданская Оборона», яго ведалі як аўтара «Мы идем в тишине», аднак любілі не толькі за гэта. Тузін альбомаў ягонага гурту, якія выйшлі цягам апошніх год, паказалі Лукіча як насамрэч вартага лірыка — у яго тэкстах не было «ясеніншчыны», але была сапраўдная паэтычнасць.
Ягоны гурт, які так і называўся — «Чорны Лукіч» апошні раз выступіў у Мінску два тыдні таму, 27 кастрычніка. У адзін з мінулых прыездаў я меў дачыненне да арганізацыі канцэрта Лукіча ў мінскім Палацы мастацтваў.
2006 год. Толькі прайшлі прэзідэнцкія выбары і Плошча, яшчэ не аціхлі акцыі пратэсту. Мы расклейвалі афішы па горадзе — проста на слупы. Сябра, які рызыкнуў наляпіць у метро, быў затрыманы і літаральна аднесены ў пастарунак звышпільным грамадзянінам.
«Яны лістоўкі супраць Аляксандра Рыгоравіча клеяць! Так і напісана — Чорны Лукіч!», — казаў гэты добраахвотны памочнік міліцыі.
Пачак афішаў на ўсякі выпадак сканфіскавалі.
На мінскі канцэрт Лукіча да Палаца мастацтваў сабралася каларытная публіка. У Маскве і Піцеры панкі на яго амаль не хадзілі: бо ведалі, што спявае Вадзім ужо не іх гімны, а лірычныя песні. А мінскія панкі пра змену стылю не ведалі.
Першая бойка адбылася за гадзіну да канцэрта — двое падпітых сяброў высвятлялі адносіны:
«Дай мне ў морду!» — «Не, не буду!» — «Не, дай!» — «Ну, ладна…»І тут той, хто прасіў, кінуўся на сябра з крыкам: «Ты хацеў даць мне ў морду?!.."
Канцэрт затрымліваўся,
ля шкляных дзвярэй Палаца збіраўся натоўп панкаў.Часам агрэсіўных. На ўваходзе самаахвярна правярала білеты маленькая
У зале, калі натоўп пусцілі, адразу пачалася бойка, у
якасці зброі выкарыстоўваліся веласіпедныя ланцугі. Але ўсё змянілася, калі на сцэну падняўся Чорны Лукіч.
«Мы з вамі ўсе сябры, усе родныя» — казаў музыка, і гэта супакойвала нават самых буйных персанажаў. Першая дзея, напоўненая лірыкай гучала ў поўнай цішыні.
«Толькі не трэба крычаць „Мы ідзем у цішыні“ і „Скончыліся патроны“. — папрасіў музыка. — Я іх сыграю, але давайце я спачатку адыграю тое, што хачу».
У другой частцы, калі загучалі «самыя хіты», панкі, якія нядаўна біліся, падарваліся абняліся і пачалі разгойдваць крэслы.
Затое пасля канцэрта бойка ў двары была масавай і з удзелам АМАПу. Хоць за канцэрт панкі
Я ў той вечар забыўся ключы ад кватэры, і яны прапанавалі дапамогу: «Хочаш — дзверы вынесем, толькі пазвані»…
З таго часу Чорны Лукіч не раз іграў у Мінску. Канцэрты былі куды больш мірныя.
Увесь час ішла размова пра «новы альбом» — заўжды балючая для Вадзіма тэма: альбом мяняў назву, ездзіў на кампакце ў пляцаку музыкі, без вокладкі, назвы і з неканчатковым мастэрнгам. Прыхільнікі, пакуль Лукіч спаў, перапісвалі яго на ноўтбукі. З папярэднім альбомам была ўвогуле крымінальная гісторыя — студыя адмовілася яго аддаць, пасля збанкрутавала, і адзіную копію «Марыі», якой у саміх музыкаў не было, падпольна вынесла і вярнула Лукічу спявачка Умка.
Апошні раз, два тыдні таму, Лукіч прыехаў у Мінск з гуртом — а гэта рэдкасць. Але ніхто з нашай кампаніі, якая рабіла канцэрт
Навіна пра смерць Вадзіма Кузьміна з’явілася ў інтэрнэце раніцай. Прычыны яе пакуль невядомыя. Яму было 48 год.
