Парадак на зямлі па‑гарадоцку: у вёсцы Малашанкі на Гарадоччыне шэсць закінутых цагляных шматкватэрных дамоў уздоўж трасы «Санкт‑Пецербург — Адэса», каб тыя не псавалі краявіду, закапалі ў вялізныя катлаваны.
Аднак тая самая безгаспадарчасьць тут жа праявілася ў іншым: дамы ня сталі разьбіраць, каб выкарыстаць тое‑сёе хаця б на платы ці дровы — іх проста закапалі ў вялізныя катлаваны, адмыслова вырытыя дзеля гэтае мэты.
Вяскоўцы, якім абавязкова прыдалося б нешта з закапанага ў зямлю, пачалі абурацца. Тым больш, што пакуль закапалі толькі чатыры з шасьці дамоў, і працэс, здавалася, можна было б яшчэ спыніць. Адзін з мясцовых жыхароў насьмеліўся нават напісаць скаргу ў Гарадоцкую пракуратуру, зазначыўшы, што гэткім самым варварскім чынам у Малашанках надаўна згнаілі пад зямлёй цэлую ферму.
Заадно аўтар скаргі папрасіў пракурораў дазнацца, куды пайшлі 40 мільёнаў рублёў, выдаткаваных Бычыхінскаму сельсавету на дэмантаж пабудоў — бо дэмантаж не праводзіўся, а праца экскаватараў наўрад ці каштуе столькі грошай.
Дасьледваць справу было даручана намесьніку пракурора Віцебскай вобласьці Георгію Каранько, які абяцаў праверыць інфармацыю і прыняць меры ў выпадку неабходнасьці. Да разсьледваньня падключыўся таксама і начальнік аддзела абласной экалягічнай службы Алег Міхневіч.
Адказ з дзяржаўных устаноў уразіў вяскоўцаў напавал: аказваецца, яны проста не заўважылі, як праводзіўся дэмантаж, бо ўсё было выканана ў строгай адпаведнасьці з інструкцыямі. Зрэшты, адказвалі на запыт якраз тыя пасадовыя асобы, дзейнасьць якіх якраз і трэба было праверыць. Таму жыхары Малашанак даведаліся , што «прыдатныя для далейшага ўжываньня матэрыялы дазволена выкарыстоўваць прадпрыемствам, якія ажыцьцяўлялі знос. А непрыдатныя матэрыялы утылізаваныя на месцы».
Абураныя людзі вырашылі працягваць перапіску з чыноўнікамі і гатовыя, як яны кажуць, «дайсьці да прэзыдэнта». Па‑першае, вяскоўцам крыўдна: іх , па‑сутнасьці, адкрыта назвалі сьляпымі дурнямі, якія пішуць скаргі ад няма чаго рабіць, або падманшчыкамі ці паклёпнікамі, што таксама нічым не лепей. А па‑другое, мясцовых жыхароў турбуе экалягічны бок праблемы, бо дамы і жывёлагадоўчы комлекс закопвалі ў зямлю проста так, не кіруючыся аніякімі правіламі ўтылізацыі. Ці мала якія рэчывы пасьля дажджу цяпер могуць трапіць на гароды вяскоўцаў?
Тым больш хацелася б перадухіліць непажаданыя наступствы, зважаючы на тое, што «у чарзе» на знос апошнія два дамы, пад якія ў любы момант могуць вырыць «магілы».
