Паўль Целян
ФУГА СЬМЕРЦI
Чорнае малако сьвiтанку мы п’ем яго ў прыцемках
мы п’ем яго ў поўдзень i ранiцай мы п’ем яго ўночы
мы п’ем яго п’ем
мы рыем у паветры могiлкi там ляжаць ня так цесна
У доме жыве чалавек ён бавiцца з гадамi пiша
ён пiша калi ўжо зьмяркаецца над ягонай Нямеччынай
твае валасы залатыя Маргарэт
ён пiша iх i выходзiць з дому туды дзе зоркi
блiшчаць ён клiча сваiх сабак ён клiча сваiх гэбраяў
мусiце рыць у паветры могiлкi
загадвае каб гралi тут i скакалi
Чорнае малако сьвiтанку мы п’ем цябе ўночы
мы п’ем цябе п’ем
У доме жыве чалавек ён бавiцца з гадамi пiша
ён пiша калi ўжо зьмяркаецца над ягонай
Нямеччынай твае валасы залатыя Маргарэт
попел тваiх валос Суламiт мы рыем у паветры моглiкi
тут ляжаць ня так цесна
А ён крычыць рыйце зямлю глыбей i вы i тыя i гэтыя
каб сьпявалi i гралi
вымае з похвы клiнок махае ў яго блакiтнае
вока яшчэ глыбей у зямлю далакопы а вы
тыя i гэтыя грайце яшчэ каб усе пусьцiлiлся ў скокi
Чорнае малако сьвiтанку мы п’ем цябе ўночы
мы п’ем цябе ў поўдзень i ранiцай мы п’ем цябе
увечары
мы п’ем цябе п’ем
у доме жыве чалавек твае валасы залатыя Маргарэт
попел тваiх валос Суламiт ён бавiцца з гадамi
Крычыць грайце пяшчотней да сьмерцi сьмерць
Майстра зь Нямеччыны
крычыць дадайце скрыпак каб узьняцца
як дым у паветра
сярод аблокаў там вашыя могiлкi там
ляжаць ня так цесна
Чорнае малако сьвiтанку мы п’ем цябе ўночы
мы п’ем цябе ў поўдзень
сьмерць майстра зь Нямеччыны
мы п’ем цябе ўвечары й зранку мы
п’ем цябе п’ем
сьмерць — майстра зь Нямеччыны ў яго блакiтнае вока
ён цэлiць сьвiнцоваю куляй ён цэлiць у цябе дакладна
у Доме жыве чалавек твае валасы залатыя Маргарэт
спускае сваiх сабак дае нам у паветры могiлкi
ён бавiцца з гадамi й сьпявае сьмерць майстра
зь Нямеччыны
твае валасы залатыя Маргарэт
попел тваiх валос Суламiт
Пераклад зь нямецкай Iгара Бабкова
Паўль Цэлян (Лео Паўль Анчэль) — адзiн з самых легендарных сярэднеэўрапейскiх паэтаў дваццатага стагодзьдзя. Нарадзiўся ў Чарнаўцах у 1920 годзе, пiсаў па-нямецку. Пасьля другой сусветнай вайны жыў у Бухарэсьце, Вене, Парыжу. Скончыў жыцьцё самагубствам у 1970.
У сваёй паэзii iшоў ад «цёплага сярэднеэўрапейскага экспрэсіянiзму» да «трагiчнай мэтафiзыкi» слова.
Верш «Фуга сьмерцi» (Todesfuge) перакладзены з кнiгi «Мак i памяць» (Mohn und Gedachtnis, Stuttgart, 1952).
