Славамiр Адамовiч
Напярэдаднi
Тацяне Сямiрскай
... Проста ў вакно маё поўня
сьвецiць, а сын мой названы
дзелiцца думкай наiўнай,
i сам я трывожны ад думак,
i ў небе — о любая! —
ў небе вячэрнiм, у чорным,
дзе зорны трытон сушыць брушка
Птушынага Шляху, —
там вечныя i маладыя
мы пралятаем
у нашым цудоўным сусьвеце
i засяваем валокi i дзесяцiны
трывалым насеньнем, якое
высьпела ў чэраве
Рыму, Афiнаў
ды Вiльнi крывiцкай...
у лютым 1998 году
0
0
0
0
0
0
