Хуан Рамон Хiмэнэс
Даль фiялкамi сагрэта!
Сьцежкай, вечарам прыспанай,
едзе вершнiк — ён паэта...
Даль фiялкамi сагрэта!
Пахне мокрай асакою,
i прыносiць пошапт рэчкi
подых сьвежасьцi й спакою...
Пахне мокрай асакою...
Едзе вершнiк — ён паэта...
Даль фiялкамi сагрэта!
Сэрца падае ўтрапёна,
а нiбыта самавiты
плюшч абвiў яго зялёна...
Сэрца падае ўтрапёна...
Едзе вершнiк — ён паэта...
Даль фiялкамi сагрэта!
Ён залоцiць думкай бераг...
Сонца робiцца ягонай
мрояй у хмурынах шэрых...
Ён залоцiць думкай бераг...
Даль фiялкамi сагрэта!
Сьцежкай, вечарам прыспанай,
едзе вершнiк — ён паэта...
Даль фiялкамi сагрэта!
МЁРТВЫЯ ДРЭВЫ
Вазы ўжо адсюль далёка...
(Пра гэта казалi сасоньнiк,
i вецер, i залатая поўня,
i рэха, i дым-бяссоньнiк...)
Вазы адыходзяць у вечар
пад ценяў самотных сьпевы.
Журботна нясуць вазы,
нiбыта нябожчыкаў, дрэвы.
Рыдаюць вазы па дарозе
да новай сялiбы ў зьнямозе!
Пад позiркам першай зоркi
валы йдуць, мроячы лена,
брыдуць да цёплай стадолы,
дзе пахне й мацi й сена.
Iдуць вазакi за вазамi,
стамляюць свой крок ахвочы,
i шост на плячы трымаюць,
i поўняць нябёсамi вочы.
Рыдаюць вазы па дарозе
да новай сялiбы ў зьнямозе!
Iдуць па спакоi долу,
а мёртвыя дрэвы ў страху
пакiдаюць сьлед голага сэрца
i сьлед зьвечарэлага паху.
I сьвежы анёл на старое
пасельбiшча нiспадае,
i на неастылых лядах
магiльнiка дух пакiдае.
Рыдаюць вазы па дарозе
да новай сялiбы ў зьнямозе!
АБЛОКI
Нябёсаў сьнегапад — як ветах весьнiх дзён.
Аднойчы ўбачыў я лагодную далiну,
нiбыта першы сьнег сваю прынёс данiну,
i гэты белы сон быў болей, чымся сон.
Пасланьнем да мяне ты вернесься ўздагон
з апошняй белiзной, каб замалiць правiну.
Прачнуўся двойчы я для сумнага ўспамiну,
цi ў сьне, цi бессанi з табою зводзiў кон.
Сьвятло твае душы блукае самапасам,
ад досьвiтку твайго ўцякае мгла начная.
Разбуджаны, я не згублюся ў тлумаце.
Я большы за жыцьцё i адчуваю часам,
нiбыта чорны цень мой сон перапыняе,
цень мiндалю, якi расчулена цьвiце.
* * *
Паўсюль залатыя стрэлы
у лета ўпiваюцца люта.
I сум растаў у паветры,
нiбыта ў крывi атрута.
Iдуць сьвятло, краскi, крылы,
кудысьцi iх клiча пакора.
О, сумнае разьвiтаньне!
I сэрца ўцякае ў мора.
I сутаргi й сьлёзы, дзе вы,
куды вас вядзе дарога?
Усё ва ўсяго пытае.
Нiхто не адкажа нiчога.
* * *
Салодкая стома долу,
i глухнуць вечара крокi,
чуваць з лугоў недалёкiх
пах сена такi адзiнокi.
Сасоньнiкi сьпяць казытлiва,
пчала прыхавала джала,
неба над валатоўкай
пяшчотна-фiялкавым стала.
Ступаю за сьпевам сьледам,
спаткаў яго на сьцяжыне,
сьпеў плача, працяты часам,
iдзе ў сьлязах па ўспамiне.
Ня ведаю, цi па дзiцяцi,
цi па вечарах, дзе аблокi
асеняцца, сьпеў галосiць.
Пах сена такi далёкi.
* * *
(... Вiльготная чарапiца ў квеценi.
Х.Р.Х.)
Душа вясёлых красак пад дажджом
шаптала штосьцi.
О, краскi жоўтыя на дахах — вочы чутак,
што, як бальзам салодкi, разьлiваюць
потых млосьцi,
жыцьця майго ўпарадкаванага надзейны
смутак!
Пах, як цнатлiвы голас той, што працiнае,
як бессэнсоўная iдылiя, цi як паданьне
пад колер суму, хатак, што самоцiць
мга лясная,
з блакiтнымi вачыма, бо яны прачнулi
раньне...
О, пах, боль жоўтых красак, дзiва рэчаў
тых часiнаў,
якiм дажджы сваёй не шкадавалi ласкi.
А сэрца аж дасюль балiць ад успамiнаў,
нiбыта жоўтыя наскрозь яго прабiлi
краскi...
НОЧ
Спаць — як ступiць на мост настрою
ракi часiн, дзе сьпiць iмша.
А пад мастом, нiбыта мроя,
Цячэ вада, цячэ душа.
З гiшпанскае мовы пераклаў Рыгор Барадулiн
