Дзьве кабеты — два лёсы
Чаму беларусы не iмкнуцца да саюзу з Захадам, моцным i заможным? Тэза аб двухсотгадовым служэньнi ў расейскім войску i славянскiм братэрстве прабуксоўвае, бо ёсьць прыклад Украiны...
Я ведаю дзьвюх кабет, якiя з розных прычынаў у маладым веку засталiся без мужоў з малымi дзецьмi на руках. Гэтая акалiчнасьць зблiзiла iх. Доўгi час кабеты жылi разам, дапамагаючы адна адной. Але ўрэшце iхны саюз распаўся. Адна дала аб’яву ў iнтэрнэце, i праз пэўны час выйшла замуж за грамадзянiна натаўскай на цяперашнi час краiны. Яна пiша лiсты, часам тэлефануе. Яна кажа, што нарэшце «пачала жыць» — то бок, ня мае бытавых клопатаў.
Другая засталася ў Беларусi, але таксама паўторна выйшла замуж. За ўцекача з адной расейскай гарачай кропкi. Новая сям’я зьехала зь Менску ў невялiкую вёску, што ў Гарадоцкiм раёне. Яны амаль не зарабляюць грошай, затое заўсёды сытыя i рэдка хварэюць. Муж часам iдзе ў запой, i на пэўны тэрмiн жыцьцё маёй знаёмай робiцца невыносным. Але ўрэшце ўсё нармалiзуецца. Другая кабета таксама шчасьлiвая ў сваiм сямейным жыцьцi.
Памыляюцца тыя, хто лiчыць, што беларуская настальгiя па «моцнай руцэ» роднасная суму раба па бізуну. Гэта «жаночая туга па мужчынскiм плячы». Калi шэсьцьдзесят працэнтаў нашых грамадзянаў галасуюць за саюз з Расеяй, дык толькi таму, што не адчуваюць шанцаў схавацца ў больш прывабнай i моцнай краiне.
Што да выбару мiж Усходам i Захадам, я прыгадваю трэцяга пэрсанажа гiсторыi пра незамужнiх кабетаў. Гэта мой сябра, якога кабеты нiколi не забудуць, i якога ўсё жыцьцё будуць узгадваць зь пяшчотаю. Сябра так i ня змог зрабiць выбар мiж iмi дзьвюма. Ён застаўся ў Менску, i зараз заканчвае пiсаць кнiгу. Сябра верыць, што дзецi ягоных каханак прачытаюць кнiгу зь цiкавасьцю. Па-беларуску.
Севярын Квяткоўскі
