КАМЭНТАР ТЫДНЯ
Алесь ГРЫНЕВІЧ
Зьнікненьне канкурэнтаў
Юры Захаранка зьнік больш за два месяцы таму. За гэты час людзі патроху прызвычаіліся да факту, што вядомы ў краіне чалавек можа сысьці, не пакінуўшы сьлядоў. Самая аптымістычная вэрсія зьнікненьня — Захаранка хаваецца з уласнай волі. Але чаму тады так нясьпешна вядзе пошукі міліцыя? Чаму Лукашэнка ўпэўнена заявіў, што Захаранка трапіў пад «разборкі» крымінальнікаў?
Валеры Костка, сябра грамадзкай камісіі па пошуках Захаранкі, лічыць, што былы міністар жывы і недзе ўтрымліваецца спэцслужбамі. Але сказаць больш карэспандэнту «НН» сп.Костка не пажадаў, каб «не падставіць чалавека». Маўляў, журналісты любяць пашумець, і з-за шуму Захаранку могуць забіць. Не ўпершыню нам даводзіцца сутыкацца з думкай, што публічнасьць у адносінах з уладамі толькі зашкодзіць, і лепш прамаўчаць. Але на нашу думку, што цішыня — рыхтык тое, што ўладам патрэбна. Калі няма шуму, можна пакрысе забыцца на тое, што цябе непасрэдна ня тычыцца.
Нарэшце, самая змрочная вэрсія — Захаранка ўжо нежывы. Але нават тыя, хто ставіць у адзін шэраг з Захаранкам Майсеню, мала вераць ва ўласныя «страшылкі», бо «ў нас такога ня можа быць». Між тым, зьнікненьні палітычна няўгодных людзей — схема, добра спрактыкаваная ў 80-я гады дыктатурамі Лацінскай Амэрыкі. Калі яна было магчымая там учора, сёньня яна магчымая і ў нас.
Захаранка, як і Карпенка з Чыгіром — гэта чалавек, які мог (можа) зрабіцца супернікам Лукашэнкі ў гіпатэтычных выбарах. Пры ўсіх высокіх рэйтынгах ППРБ амаль такая ж колькасьць людзей увогуле не вызначае асобы, за якую яны маглі б прагаласаваць. Канкурэнтаў не паказваюць у тэлебачаньні і не даюць ім слова. А ўлады, ведаючы пра сілу сымбаляў, абыходзяцца з патэнцыйнымі «сьцягамі» апазыцыі, як калісьці Іван Ціцянкоў — зь бел-чырвона-белым палотнішчам.
