знакам тым
Беларусь з-за мяжы
Калі паездкі за мяжу былі яшчэ недаступнымі, далёкае замежжа ўяўлялася мне як месца, дзе няма нашых. Але нашыя ёсьць паўсюль. Даведаўшыся пра гэта, я пачала ацэньваць далёкае замежжа як прастору, у якую не трапляюць паведамленьні зь Беларусі. Такіх месцаў засталося няшмат. Часткова Скандынавія. Але ўжо нат дэпутаты швэдзкага рыксдагу патрабуюць ад міністра замежных справаў даць справаздачу наконт таго, што Швэцыя зрабіла для паляпшэньня палітычнага клімату ў Беларусі. Аднак на такую інфармацыю трапляе толькі спэцыяльна зацікаўленая асоба. Для чалавека незаклапочанага ў прыгожых краінах ёсьць чаму падзівіцца, каб не дзівіць Бацькаўшчынай.
У далёкім замежжы можна супакоіцца: вырвацца з палітычнага беларускага віру, які круціць цябе, высмоктвае і выкідае. Падгадавацца, падсілкавацца, каб зноўку закруціць, бо гуляць па зямлі нашай гэты вір будзе яшчэ гадоў колькі. Вяртаючыся з далёкага замежжа, за 20 хвілінаў да пасадкі самалёту ў мёртвай, шэрай, несвабоднай і неэканамічнай зоне «Мінск-2», пачынаеш разумець, што хутка — Бацькаўшчына. Першае пачуцьцё — а раптам... Другое — будзь гатовы. Пакрысе мяняецца выраз твару, мімічныя практыкаваньні «выглядаць цынічным» зробленыя, артыкуляцыя адроджаная для адказаў на выпады. І гэты момант, калі мусіш мяняць сябе, незабыўны. Ты ведаеш, што можаш быць эўрапейцам. Але мусіш быць гатовым і да кантакту зь беларусамі. Не калегамі з працы. А іншымі, сьляпымі й галоднымі.
Першы тыдзень у Чэхіі таксама даў каштоўны досьвед. Досьвед перажываньня прыемных навінаў зь Беларусі. Экс-прэм’ер Міхаіл Чыгір на свабодзе. Дзярждэпартамэнт ЗША павітаў гэтую падзею, МЗС Літвы, «Міжнародная амністыя» таксама. Шкада, не магу пакуль паціснуць ягоную руку, а жонцы ягонай сказаць, што прыклад яе змаганьня за мужа — выхаваўчы. Шкада, што не пацікаўлюся ў якога чыноўніка наўпрост, ці стаў яшчэ адзін прыклад — Ціцянкова і небясьпечнага служэньня — выхаваўчым. Вельмі шкадую, што не пэрсанальна аднясу сваю пэтыцыю да будынку адміністрацыі, у якім засядае былы прэзыдэнт. Бо надта адчуваю сябе спародненай з тымі, хто не аддасьць Беларусі.
Вольга Караткевіч, Прага
