die modernen Sagen
Сяргей БАЛАХОНАЎ
Баечкі з тамбуру
Нож і сякера
Мяне як-та мянты задзяржалі. Тое ды сёе, сталі абысківаць. У пінжаку нож раскладны найшлі. А ў сумцы ў мяне сякера была. Дык яны сказалі, што нож канфіскуюць, каб я каго не прырэзаў. Сякеру ж не забралі. Во я й думаю: ці папраўдзе яны баяліся, што я кагосьці там пырну, ці можа сяржанту ножычак мой панаравіўся. Казаў бы, сякераю я б нікога ня ўбіў, калі б захацеў.
А ў кантрабандыста...
На Ўкраіне мёд танны, бо шмат хто пасекі трымае. Вось жа, вязуць да нас у Беларусь, каб падзарабіць збольшага ды купіць які-небудзь тэлевізар ці лядоўню. Але перш, чым зарабіць, той мёд шчэ трэба неяк праз мытню правезьці. Хітруюць патроху. Знаю — правезьлі два бідоны ў мяшках, засыпаных дробнаю бульбай.
Не здавацца!
У час нейкага гарадзкога сьвята міліцыянты валаклі да машыны ўдупель п’янага хлопца, які сам ледзьве трымаўся на нагах. Не зважаючы на гэную акалічнасьць, ён яшчэ спрабаваў выкруціцца ды з робленай дзіцячай наіўнасьцю пытаўся ў «вартавых парадку»: «А што, вы забіраеце, калі нават чалавек усяго сто грам піва выпіў?»
Хачу ў нармальную
У нас неяк у двары махач быў няхілы. Якісь паддаты мужык граміў легкавікі. Гаспадары павыскоквалі з пад’ездаў і давай яго байдосіць. Той гарлаў, як захламыздачны, ды ладна супраціўляўся. Выклікалі міліцыю. Мужык жа па зямлі качацца пачаў, што глуздануты. Паспрабуй тут кайданкі накінуць. Але ж ён, сука, хоць і бухім быў, ды кеміў, што ў вар’ятню могуць адвезьці, то крычаў: «Вязіця мяне ў нармальную міліцыю, как і палагаецца».
Добрай раніцы, нацыя!
Аднаго разу ехаў я крыху пад чаркаю ў аўтобусе. Трымаюся за поручні, здаецца. Аўтобус тармазнуў, а я — шмяк! — упаў і адрубіўся. Ня знаю нат чаго. Ні хера ня помню. Толькі пад раніцу халаднавата стала, дык я хацеў ад жонкі коўдру на сябе перацягнуць. Цап-цап, а фічку ў лычку — нічога нямашака, дый ложак якісьці завузкі і жорсткі, як дошкі. Расплюшчваю вочы — трасца! — ляжу я на лаўцы пад паветкай прыпынку.
