Паштовая скрынка
Каленіку Л. зь Пінску. Мы хацелі б пачаць рубрыку «Анталёгія беларускага ўчынку». Бо многія беларусы працягваюць ня верыць у сваю гісторыю. Вось у Вас у Пінску ў 1946 годзе партызаны падклалі бомбу ў залі, дзе праходзіла абласная канфэрэнцыя КПСС. Мабыць яшчэ жывыя людзі, якія гэта памятаюць, магчыма яшчэ жывыя тыя, хто зьдзяйсьняў гэты акт супраціву, і тыя, хто ўдзельнічаў тады ў партсходзе. Каб жа нехта знайшоў іх... Вось гэта «людзі на фоне гісторыі».
Юрасю Г. зь Берасьця. У справе набыцьця кнігі «10 вякоў беларускай гісторыі» кантактуйце: «Кніга— поштай/ Сотвар» (220005, Менск, а/с 13, тэл. (017) 228 45 88) або «Кніга—поштай/Культурны кантакт» (220085, Менск, а/с 5, тэл. (017) 249 08 88). Паспрабуйце запытацца таксама ў Берасьці на сядзібе БНФ або ў кнігарні Маладога Фронту (тэл. 20 13 95).
Андрэю К. з Гомеля. Спэцыяльна дасылаць ня можам — падаткавая інспэкцыя не дае. Да 25-га яшчэ можна падпісацца. Сьпяшайцеся.
Кастусю А. зь Менску. Бо каляніяльная ўлада прышчапляла стагодзьдзямі ярлыкі да ўсяго беларускага. «Расейская культура і мова больш разьвітыя (прыгожыя, карысныя, патрэбныя...) за беларускія», — казалі яны, а мелі на ўвазе «Вы павінны працаваць на нас, а мы правіць вамі, бо вы людзі другога гатунку. А калі хочаце, каб мы падзяліліся з вамі ўладаю, дык станьце такімі, як мы, усё жыцьцё пераймайце нас». Самі яны цяпер ужо цудоўна разумеюць, што той, хто падладжваецца і толькі паўтарае, той выракае сябе цэлы век быць «другога гатунку», як разумеюць і тое, што няма моваў больш і менш разьвітых, няма сымболікі самой сабою «добрай» або «дрэннай» — але трымаюцца за сваю ўладу. Не крыўдаваць трэба, а наступаць: мы — сіла прагрэсіўная, а яны рэакцыйная. Ну, а каторы наш за імі паўтарае, той проста дурань-самаед. А мы жывямо сваім жыцьцём.
Уладзімеру М. з Гомеля. У 1991 годзе сярод тых, хто ўносіў бел-чырвона-белы сьцяг у парлямэнт, быў Ціцянкоў, а Лукашэнка побач ішоў.
Марцінэсу зь Менску. На беларускіх рэчках ёсьць маршруты «курортныя» — Ашмянка, напрыклад, дзе надта грыбныя лясы і шмат стаянак; ёсьць такія, што называюць «на катэгорыю» — са штучнымі перашкодамі, як Котра ў Катранскай пушчы; ёсьць сапраўды цяжкія, як балотная Бярэзіна ў запаведніку, дзе ў зьліву ня знойдзеш і купы для прыпынку; ёсьць проста гераічныя — Іпуць у паводку, напачатку траўня; ёсьць абсалютна фантастычныя, як Бесядзь, але там радыяцыя; ёсьць каналізаваныя і проста нецікавыя, як Уша або Заходняя Бярэзіна або Шчара, але, плывучы па іх, разумееш, што «ня ў гэтым рэч»... Найцікавейшая рэчка, натуральна, невядомая. Хоць выправы «НН» найбольш запамінальныя былі на памежных рэчках, калі мы прыплывалі на Віцебшчыну або Магілёўшчыну з Пскоўшчыны, Смаленшчыны або нават Цьвершчыны. У такіх выправах надта шмат нечаканасьцяў і багата чаго для параўнаньня.
В.М. з Наваполацку. Ваша апавяданьне часопіснае, а мы такіх ужо не друкуем даўно, бо пастанавілі ўрэшце зрабіцца газэтай. Хоць сама ідэя цыклю вельмі цікавая. Каб жа больш пра песьні.
