Гэта наша вёска
Я Цар
На лаўцы ля вакзалу ў добрым падпітку сядзеў вясковага выгляду дзед, ад якога моцна патыхала алькаголем «мясцовага разьліву». Вясковы выгляд і няўпэўненыя рухі (стары раз-пораз паглядаў на гадзіньнік, баючыся праседзець сваю электрычку), зьвярнулі на сябе ўвагу вакзальных жандараў:
— Ты хто?
— Цар.
— Адкуль?
— З Дварца.
Запыт паўтарылі, далі гумы. Расчулены «шчырымі пытаньнямі» дзед са сьлязамі на вачах патлумачыў:
— Маё прозьвішча Цар, а жыву я ў вёсцы Дварэц. Вось мой пашпарт.
— ?!..
Я Буся
Патрулюючы вясковую дыскатэку, міліцыянт адышоў да кустоў. Добра прымайстраваўшыся, каб зрабіць там нештачкі, «стоўп парадку» пачуў у мэтры ад сябе шоргат і п’янаватае мармытаньне. Сказаўшы сабе: «ад-ставіць» — міліцыянт высьветліў ліхтарыкам замэдзганы твар вясковай шалавы.
— Ты хто?
— Я Буся.
Міліцыянт павадзіў ліхтаром, але партнэра па сэксе не заўважыў.
— Хто-хто?
— Я Буся. Ну, Буся я!
Скуль было ведаць міліцыянту, што гэтаму дзяўчу са школы ў спадчыну замест ведаў дасталася харошая мянушка — Буся.
Смага
Дзея часоў БССР.
— Пазыч «чырвонец»!
— Адчапіся!
— Дай! А я табе за «чырвонец» праплыву цераз адстойнік!
— Калі нырнеш, дам.
Празь некалькі хвілін, стоячы пад напорам вады з брандсбойту, пасінелы ад холаду, шчасьлівы Антон зь нецярплівасьцю чакаў «мэдыка» зь лекамі ад «беларускай хваробы».
Сяргей Майсеня,
Друцкаўшчызна пад Нясьвіжам
