Скончыла век
31 сьнежня 2000 г. сканала Вера Церлюкевіч. Яна не ступіла разам з намі ў Трэцяе Тысячагодзьдзе, аднак на свае хаўтуры сабрала мноства лю-дзей.
2 студзеня труну зь целам прывезьлі да пад’езду дома на Розачцы, дзе й адбылося адпяваньне й разьвітаньне. Яе маленькая кватэра не ўмясьціла б і дзясятай часткі яе сяброў. Схуднелы, зжаўцелы твар спн.Веры быў закінуты ў неба. Яе зь цяжкасьцю можна было пазнаць. Рак страўніка зьеў за тры месяцы… Сябры даставалі ёй наркотыкі, з-за якіх у апошнія дні яна ўжо нікога не пазнавала.
Адпяваў а.Леанід Акаловіч, псальмы й “Магутны Божа” сьпяваў хор пад кіраўніцтвам Аляксея Галіча. Кветкі, сьвечкі, сум.
Разьвітальныя словы сказалі Мікола Анцыповіч, Вінцук Вячорка, Валянцін Голубеў, Юры Хадыка, Алесь Чахольскі.
Яшчэ ў лютым 2000 г. спн.Вера падала ў суд на Зімоўскага за абразу гонару й годнасьці тысячаў удзельнікаў Маршу Свабоды, энэргічна ўдзельнічала ў працэсе, аднак суд вырашыў, што “адмарозак” – проста эпітэт, цалкам дапушчальны для беларускай журналістыкі.
Вера Церлюкевіч паходзіла са зьнішчанай Чарнобылем вёскі Высокі Борак Краснапольскага раёну. Сябры кажуць, яна езьдзіла на вясковыя могілкі штогод. На хаўтурах сябры задумаліся, што ж загубіла Веру ў 59 гадоў? Чарнобыль? Праца на трактарным заводзе? Падзеньне з крану й калецтва? Страйкі, галадоўкі, турма, штрафы, змаганьне з маёрам Гірэлем і іншымі міліцыянтамі? Жыцьцё яе не было лёгкім. І да перамогі здаровага розуму ў Беларусі яна не дажыла.
Хай жа з вышыні назірае за нашым змаганьнем і перамогамі. Мы будзем памятаць яе — бясстрашную Веру.
Сьвятлана Курс
