Беларусы ў савецкім войску
Араў
Прызвалі беларуса ў савецкае войска. Завезьлі яго некуды на Далёкі Ўсход, у глухое й забытае Богам мястэчка.
У першы дзень сэржант зашыхтаваў усіх “маладых” дый вырашыў паказаць, хто ён тут такі. Па чарзе падыходзіць да кожнага, тыцкае пальцем і пытае:
— Что делал на гражданке?
— Пахал… – адказвае адзін расеец.
— І здесь пахать будешь!
— Что делал на гражданке? – да наступнага.
— Пахал… – прамаўляе другі.
— І здесь пахать будешь! – зноўку перапыняе сэржант.
І так з кожным навабранцам, пакуль чарга не прыйшла да беларускага хлопца.
— Что делал на гражданке?
— Араў… – адказвае беларус.
Сэржанту на імгненьне заняло дух, а пасьля пачуўся роў:
— Здесь я орать буду, а ты будешь, как и все, пахать!
Кепска ў роце
Прыехаў генэрал-беларус правяраць вайсковую частку. Камандзір часткі ледзьве ў рот тому не глядзіць, завіхаецца. А генэрал ходзіць хмурны і ўсё мармыча сабе пад нос:
— Кепска ў роце, кепска ў роце, кепска ў роце…
Камандзір часткі ўжо дрыжыць, думае – без пагонаў застануся.
Павялі генэрала ў сталоўку. Тая аж блішчыць. А генэрал адно ўсё:
— Кепска ў роце, кепска ў роце, кепска ў роце… .
Тут выцягваецца няведама адкуль п’яны маёр-беларус з пляшкай гарэлкі дый кажа генэралу:
— Ну, дык можа па сотачцы прычасьцімся?
Усе вакол генэрала струпянелі, а той сёў за стол дый выпіў зь ім шклянку гарэлкі.
— Во, — кажа, — цяпер добра ў роце!
Ён есьць
Падыходзіць адзін новапрыбылы афіцэр да салдата-беларуса й пытаецца:
— Где прапаршчык Іваноў?
— Ён есьць! – адказвае салдат.
— Я знаю, что он есть, но где он?
— Ён есьць! – зноўку паўтарае салдат.
— Да где он, дубина, спрашиваю, есть?
— Да ў сталоўцы ён есьць, таварышч летэнант.
Равяка Руслан
