Жывая гісторыя
Лукашэнка як бацька
Хачу распавесьці пра сваю сустрэчу з ППРБ, калі той яшчэ быў простым дэпутатам Вярхоўнага Савету.
1993 год. Прыёмная камісія БДУ. Сяджу і запаўняю патрэбныя паперкі, каб стаць студэнтам. Раптам чую побач адметную гаворку. (А тады голас гэты быў на слыху, бо так аддана ён “змагаўся” з карупцыяй у Вярхоўным Савеце). Паварочваю галаву і бачу будучага ППРБ. “Ведаеце, — казаў ён дзяўчыне з прыёмнай камісіі, — я бацька двух сыноў, і мой старэйшы сын вырашыў паступіць у ВНУ. Я хацеў, каб гэта было нешта вайсковае [цяпер маглі б ужо мець маладога генэрала — М.А.], але наш міністар замежных справаў Пятро Краўчанка сказаў: навошта табе гэтая вайсковая ўстанова — у БДУ зьявіўся новы факультэт міжнародных зносінаў. Падавайце дакумэнты туды. Мы з сынам параіліся і вырашылі паспрабаваць, тым больш што ён у мяне мэдаліст”. Далей заклапочаны бацька распавёў, што па гісторыі яны з сынам добра падрыхтаваліся, а вось зь беларускай літаратурай цяжэй: калі іспыт будзе прымаць сябра Шушкевіча, дык сын хутчэй за ўсё не паступіць. Дзяўчына з прыёмнай усьміхнулася і пажадала будучаму ППРБ посьпеху. Той падзякаваў і пайшоў у дзьверы.
Потым я даведаўся, што “выдатна” яны з сынам па гісторыі не атрымалі. Але ў БДУ пралезьлі, а потым і далей.
Аднак жа быў час, калі ППРБ баяўся сяброў Шушкевіча ды, напэўна, і самога Станіслава Станіслававіча! Дый зараз недзе ў глыбіні страх у ім прысутнічае. Бо чалавек, які хоча трымаць увесь народ у страху — апошні баязьлівец.
Мікола Асмаленьнік, Менск
