пытаньне—адказ
Як “зьмяніць імя”
У рэдакцыю “НН” зьвярнуўся чытач з Слуцку: хлопцу споўнілася 16 гадоў, ён атрымлівае пашпарт і хоча, каб там была запісаная беларуская форма ягонага імя — Зьміцер. А ў пашпартным стале не дазваляюць.
Множацца шэрагі Алесяў і Аўгенаў, Паўлінаў і Арынаў... Аднак у пашпартах мы па-ранейшаму застаемся Аляксандрамі, Яўгеніямі, Ірынамі. Калі ж нехта захоча мець у дакумэнтах нармальную беларускую форму, даводзіцца пісаць заяву ў ЗАГС і абгрунтоўваць прычыну... замены імя. Для чыноўнікаў Зьміцер і Дзьмітры, Міхал і Міхаіл — розныя імёны. Спасылаюцца яны пры гэтым на “Слоўнік асабовых імёнаў” Уладзімера Сарокі, выдадзены ў 2000 г. выдавецтвам “Тэсэй”.
Замена імя мусіць абгрунтоўвацца “важкімі прычынамі”, якія б пераканалі чыноўнікаў. “Напрыклад, немілагучнасьцю”, — патлумачылі ў Маскоўскім ЗАГСе Менску. Жаданьне мець традыцыйную беларускую форму імя чыноўнікі ЗАГСу мусяць палічыць важкай прычынай. Галоўнае — не здавацца і пераканаць іх у гэтым. Свае довады можна падмацаваць вытрымкамі з наступных слоўнікаў: Альгерд Чыж. Беларускі іменьнік (1998), Васіль Шур. Беларускія ўласныя імёны: Беларуская антрапаніміка і тапаніміка (1998), Сымон Барыс. Беларускія імёны: Дапаможнік для маладых бацькоў (2001)
Пэўна ж, такой “цяжкой артылерыяй” можна будзе прабіць мур чынавенскага нелюбові да пераменаў.
А.Ш.
