Ярчэйшыя за зоркі
З 1 на 2 ліпеня ў Будславе адбыўся вялікі фэст — дзень ушанаваньня абразу Будслаўскае Божае Маці. У Беларусі роўны яму бывае толькі адзін — у Жыровічах.
Кожны год да сьвятыні зьбіраюцца вернікі з усяе краіны і з-за мяжы. Хтосьці едзе цягніком, хтосьці — аўтобусам ці прыватным аўто, а хтосьці, ахвяруючы часам і нагамі, пешкі йдзе да касьцёлу бэрнардзінаў, велічныя барочныя формы якога пануюць над навакольлем.
Я неаднойчы езьдзіў у Будслаў зь Вялейкі. Гэтым разам выбраўся туды бяз збораў, падхоплены ўвечары сябрам, які вырашыў рушыць на фэст таксама выпадкова: трапіла пад руку мінулагодняя значка з выявай Маці Божае Будслаўскай...
Звычайна пустыя дарогі былі забітыя транспартам. Здаўна да Будслаўскай сьвятыні зьбіраюцца ня толькі каталікі, але й праваслаўныя, уніяты. Штогод пілігрымаў большае. У арганізацыю ўкладаюцца добрыя сродкі, у асноўным дзякуючы дапамозе з Польшчы. Прыбіраюцца і прыгажэюць суседнія будынкі дый сам касьцёл — на яго крылах зьявілася асьвятленьне, такое самае, як на Чырвоным касьцёле ў Менску.
…Будслаў сустракае нас вялікім натоўпам, узрушаным і гаманкім, у якім бачыш рознакаляровыя хусткі пілігрымаў, бялюткія — старых кабет, чорныя сутаны ксяндзоў. Асноўныя дзеі разгортваюцца знадворку — ля тае часткі будынку, што была капліцай сьв.Барбары, вядомай сваім дзівосным драўляным алтаром. У прыбудаваным памосьце з дахам зь вечара ідуць урачыстыя набажэнствы.
На ўзмоцнены мікрафонамі голас сьвятара, што прамаўляе зварот да Пана Бога, чуецца адказ тысяч вернікаў: “Ты слухай нас, Пане!” У цемры хістаюцца незьлічоныя агеньчыкі, цёплае мяккае сьвятло якіх выхоплівае рукі, твары… Ноч яшчэ больш сакралізуе момант, даючы мажлівасьць адначасова быць разам з усімі і ў адзіноце — сам-насам з Богам.
Апоўначы грамада рушыць хросным ходам вакол сквэру, што перад касьцёлам. Наперадзе — сьвятары і клерыкі з харугвамі й абразамі Божае Маці — Апякункі Беларусі. Людзі рухаюцца павольна, хаваючы ад ветру сьвечкі, чуваць прыгожы сьвяточны сьпеў.
А на пачатку трэцяе гадзіны ночы ў храме пачынаецца ўніяцкая імша, адметная выдатным сьпевам хору, нязвыклымі для касьцёлу ўсходняй літургіяй і адзеньнем сьвятароў. Бяз звычкі да доўгага стаяньня, добра стомлены выходжу на двор. Моладзь бавіцца вакол намёту з ды-джэямі каталіцкага Адраджэньня. Моцны гук, танцы, распаленыя чырвоныя твары — усё як на звычайнай дыскатэцы, мінус тытунь, мацюкі і гарэлка.
Абыходжу касьцёл і кіруюся да машыны. Цішэе музыка, трошкі віднее небасхіл на ўсходзе. Ахінае стома, але ў думках няма звычайнага тлуму. Людзі, як і я, разыходзяцца, каб, перапачыўшы, вярнуцца ранкам да храму.
У машыне засынаю. А ў галаве мільгаюць успаміны пра цудоўны абраз, пра зоркі і ярчэйшыя за іх зіхоткія крыжы касьцёлу бэрнадзінаў, пра ўніятаў і ціхую плынь Сэрвачы, што цячэ па мясьцінах дзяцінства майго дзеда, і пра тое, што ў Будслаў трэба вяртацца яшчэ і яшчэ.
Усевалад Кабура, Вялейка
