Славамір Адамовіч
* * *
З крамы выйшла, паправіла
спаднічку,
у вітрыне “Белпошты”
заўважыла сябе —
стройная, чыстая, як новая
каплічка,
для мяне непад’ёмная нават
па сабекошце.
Стаяла на прыпынку хвілін
дваццаць,
тралейбус “двойку”
прапусьціла разоў пяць.
Здаецца, ёй проста хацелася
сьмяяцца,
а ў перапынках — ролю
дарослай іграць.
3 траўня 2002 г.
0
0
0
0
0
0
