***
Вершы
Лужына
Зь дзяцінства я добра помню той страх.
Я абмінала лужыны,
асабліва сьвежыя, пасьля
дажджу.
Адна зь іх жа магла быць бяз дна,
хоць выглядала, як іншыя.
Ступлю і раптам правалюся ўся,
пачну ўзьлятаць уніз,
яшчэ глыбей уніз,
у кірунку адбітых хмар,
а можа, і далей.
|
| Віслава ШЫМБОРСКА |
зачыніцца нада мной,
а я назаўсёды злоўленая — дзе —
зь неданесеным на паверхню крыкам.
Толькі пазьней прыйшло
разуменьне:
ня ўсе дрэнныя прыгоды
зьмяшчаюцца ў законах
сьвету
і, нават калі б хацелі,
ня могуць здарыцца.
Усё
Усё — wszystko —
слова нахабнае і пыхліва надзьмутае.
Яно павінна пісацца
ў двукосьсі.
Робіць выгляд, што нічога
не абмінае,
што злучае, абдымае,
утрымлівае і мае.
А тым часам яно
толькі шматок завірухі.
Пераклад з польскай мовы
Анатоля Вярцінскага
