Tацяна ВАБІШЧЭВІЧ
* * *
Адліга... Расталыя сэрцы і цёплыя рукі.
Правідная шэрань прапахла дажджом і іржой.
Паволі зьнікаем у бездані фарбаў і гукаў,
Зьмяшаныя зь вільгацьцю, тлумам і гразкай зямлёй.
Блукаем па горадзе: тут наш апошні прыстанак —
У брудных пад’ездах, у поўных вагонах мэтро.
Зласьлівасьць размокла, чульлівасьць здаецца
заганай,
І нам трошкі крыўдна, ды, зрэшты, ужо ўсё адно.
Цяпер неістотна, хто першы пачаў і навошта:
Даволі шчымлівых гісторый — ад іх толькі горш.
Ніхто не паверыць (а верыць заўсёды так проста),
І ліпкая шчырасьць адно дакучае, ня больш.
Прыгожа і лёгка даюцца цяжкія прызнаньні.
Нагбом, як атруту, мы п’ём бессаромную млосьць.
Усё так наіўна, так хораша, так прадказальна —
І так непатрэбна! Няўжо гэта старасьць і ёсьць...
Суцішваем дрыжыкі — звыкла, амаль несьвядома,
І вочы адводзім, і раптам прысьпешваем крок.
Працягу ня будзе: далей толькі цемра і стома...
І лепей лічыць, што рабілася ўсё незнарок.
