Апошні раз доўга я быў у Сьвіслачы гадоў з дваццаць таму: у маці здарыўся інсульт і я мусіў даглядаць яе ў раённай больніцы.
На той час нядаўна пабудаваная, больніца была дасягненьнем: гмахі зь цёплай чырвонай цэглы, валуны на падстрыжаным газоне, блакітныя елкі ды чырвоныя кітайскія рыбы ў басэйне. Маці ляжала ў старым флігелі, што флянкіраваў новы корпус справа. Раней флігель быў часткай комплексу Сьвіслацкай гімназіі, у якой вучыўся Кастусь Каліноўскі. І вось я зноў у Сьвіслачы з тае самае нядобрае нагоды: захварэла мая, старэнькая цяпер ужо, маці.
Хварэць у вёсцы
Мяне выклікалі, калі яна аблегла пасьля грыпу. За дзень прыяжджала «хуткая», але забраць у больніцу не схацелі — наказалі з хрыпамі ў лёгкіх везьці на абсьледаваньне да тэрапэўта ў сельсавет. Немаладыя сваякі не далі рады. Накупілі лекаў, вітамінаў дый патэлефанавалі дзецям. Хворая дзён пяць толкам ня ела, піла толькі з лыжкі. Не магла глытаць цьвёрдае. Фэльчарка пагаджалася даваць уколы, толькі калі яе будуць падвозіць (да ФАПу паўкілямэтра). Таму антыбіётыкі калоў мацеры выпадковы чалавек.
Наслухаўшыся цераз край, як з прыстогнам дыхае хворая маці, я патэлефанаваў фэльчарцы і папрасіў рады альбо парады. Тая наказала выконваць прадпісаньні, а па большае зьвяртацца да «куставога» лекара ў Ханявічы, у сельсавет. Ханявіцкая тэрапэўтка накіравала да нас тую ж фэльчарку, каб атрымаць больш інфармацыі і прыняць рашэньне.
Фэльчарка памерыла ціск, праслухала, спытала, як ідуць лекі. Я кажу: як бы ў больніцу, бо дыханьне цяжкае, маці нічога ня можа есьці ды слабне. «Гады ў Вашай маці, павінны разумець...» Я тэму ўзросту закрыў рашуча. Ускладненьне пасьля грыпу — вось што тут праблема, а ня ўзрост.
Праз паўгадзіны пасьля візыту фэльчаркі пазваніў ханявіцкай тэрапэўтцы. Шукайце, кажа, колы і вязіце да мяне на флюараграфію. Як я, кажу, павязу ляжачую хворую па завеі на выпадковым транспарце? А ў нас, кажа лекарка, няма шафёра на «хуткай». Шукаю нумар «хуткай». (Заадно даведваюся, што ў Поразаве амаль цэлая старонка Шалкевічаў.) «А, гэта куды мы прыяжджалі на днях, — пазнаюць на «хуткай». — Трэба грунтоўна абсьледаваць? Ну добра, едзем».
Прыехалі. Устанавілі запаленьне правага лёгкага і павезьлі ў больніцу. Па дарозе заехалі ў Поразаўскую амбуляторыю, каб паказаць хворую дыплямаванаму тэрапэўту. Той пацьвердзіў дыягназ. Пісаў з паўгадзіны. Па дарозе ў Сьвіслацкую больніцу я даведаўся, што на раён езьдзяць усяго дзьве «хуткія» і, калі накіраваньня ў стацыянар няма, трэба ехаць дахаты сваім ходам. А аркуш раскладу руху аўтобусаў на шыбе замкнёнай аўтастанцыі ў Поразаве амаль белы-чысты.
Поўны варыянт артыкулу глядзіце ў газэце "Нашa Ніва".
Яўген Бяласін
Берасьце — Сьвіслач — Задворані — Берасьце.
Студзень 2004
