І які ж беларус ня любіць плысьці паволі?
Ці ж ягонай душы, што імкнецца сузіральна супыніцца, засамоціцца, сказаць часам: «Неяк жа будзе...», — ці ж ягонай душы не любіць гэтага? Як не любіць плысьці, калі ў тым чуецца нешта трымцьліва-летуценнае?
Здаецца, узяла ў абдоймы цябе нязнаная сіла, укруціла, уклеіла ў вір, да сябе, і плывеш сабе, і ўсё плыве: сплываюць гады, праплываюць знаёмыя твары, плыве насустрач вербалоз із шыхтамі алешынаў ды адзінокімі ясенямі. А навокал ціша ватовая ды тумановая, ані брэху сабачага, ані вуркатаньня сэпаратара малочнага. Цячэ сабе плынь і зносіць у немаведамую далечыню, што нікне за выгбаю берагоў, і нешта вусьцішнае тоіцца ў гэтым пакручастым зьніканьні, дзе зь вільготнай смугі шарай гадзінаю не пасьпявае акрэсьліцца хоць якая рэч, — адно маціцовае неба над галавою, ды бязважкія расплеценыя хмарыны, ды німб ад кволага маладзіка адныя здаюцца нязрушнымі...
Поўны варыянт артыкулу глядзіце ў газэце "Нашa Ніва".
Сяргей Харэўскі
