Нана
Хаваючы вочы, паўнюткія потайных сьлёз,
Глыбокімі ўздыхамі маці ўзіраецца ў сына.
Трывогу з душы не здымае цяжкога спатканьня хвіліна.
Бязьлітаснасьць сьвету жахае ашчадніцу сьлёз.
Ні боль, ні трывога сьвет ані кранае, адной
Да сэрца Сусьвет прытуліць лёс дазволіў матулі.
Матуліна сэрца ратунку крычыць, каб пачулі,
Але да гаротніцы сьвет адвярнуўся сьпіной.
Каб сыну ня выплакаць сэрца, асьцерагаецца слоў,
Бо чуе, як сын у грудзёх у закрацьці гаркоту трымае.
І кожнага разу матуліна роспач нямая
Праводзіла сына на бой, каб вярнуўся дамоў.
Чачэнская маці душою Краіны была.
Крык радасьці й гора нячутны быў ёю пачуты.
Каб сын не пачуў думак ейных пакуты,
Трымала спакой, як над прорвай скала.
Ды як ні стараюцца ўтойвацца вочы яе,
Трывога на выпасы волі ірвецца няспынна.
У матчыным сэрцы — душа Богу ўдзячная сына,
Таму ў вочы сьмерці глядзеці ёй моцы стае.
Пераклад Рыгора Барадуліна
