Калі ўключаю БТ, дзе навіны перадаюць за дзень аж чатырнаццаць разоў і ўсё па-расейску, адчуваньне такое, быццам трапіў у разанскую ці кастрамскую глыбінку.
Памятаю, вясной 1942 г. зь сябрам (нам было тады па пятнаццаць) мы хадзілі пешшу ў Слуцак за 20 кілямэтраў, паглядзець кіно ва ўцалелым ад бамбёжак кінатэатры «Чырвоная зорка». На экране сьпярша дэманстравалася дакумэнтальная хроніка «Вафэн-шоў», дзе паказвалі эпізоды баёў, а затым ішла нямецкая кінакамэдыя. Што запомнілася, дык гэта тытры на беларускай мове ўнізе экрану. Яны перадавалі ўсё, што гаварылі героі фільму і дыктар «Вафэн-шоў».
А сёньня ў незалежнай дзяржаве нам праз самы масавы і ўплывовы сродак агітацыі навязалі сілком расейскую мову. А гледачам падкінулі вартыя жалю тытры. Цешцеся, браткі-беларусы! І калі мы так абыякава будзем ставіцца да выцясьненьня з ужытку роднай мовы, нас чакае асыміляцыя. Сьведчаньне чарговае таму — зьнікненьне з продажу ў газэтных шапіках гораду газэты «Наша слова». Аблсаюздрук даў каманду не завозіць: маўляў, не раскупляецца. Яшчэ добра, што падпісчыкі пакуль маюць магчымасьць атрымліваць газэту.
Міхась Кутнявецкі, Слуцак
