Даклад Хрыстаса Пургурыдэса «Зьніклыя людзі ў Беларусі» прыняты Парлямэнцкай асамблеяй Рады Эўропы. Гэта — перамога! Гэта сьвятло ў канцы тунэлю для нас — родных і блізкіх тых, хто зьнік не на вайне, а быў выкрадзены ў цэнтры Эўропы ў мірны час, — Юр’я Захаранкі, Віктара Ганчара, Анатоля Красоўскага, Дзьмітрыя Завадзкага.
Даклад быў ухвалены ПАРЭ напярэдадні пятай гадавіны зьнікненьня Юр’я Захаранкі. Што для нас гэтыя гады? Гэта — чаканьне, надзея, гора, сьлёзы і бясконцая барацьба. Барацьба за выжываньне, барацьба за гонар нашых блізкіх, барацьба за высьвятленьне праўды, барацьба з уладнай дзяржаўнай машынай, якая спрабуе гэтую праўду схаваць чым глыбей, барацьба зь непрыхаваным цынізмам з боку афіцыйных газэт, тэлебачаньня і тых, хто называе сябе гарантам Канстытуцыі.
І ўсё-такі даклад прыняты! І гэта пачатак новага этапу ў пошуку праўды пра лёсы выкрадзеных людзей у Беларусі. Да апошняга моманту былі сумненьні ў тым, што ён будзе прыняты, — занадта доўга мы ішлі да гэтага, занадта сур’ёзныя абвінавачаньні супраць улады, занадта жорсткія меры. Але дзейсныя і справядлівыя.
Ніхто яшчэ не наважваўся ў афіцыйным дакумэнце такога ўзроўню шчыра і адкрыта сказаць:
— так, вышэйшыя службовыя асобы Беларусі падазраюцца ў дачыненьні да зьнікненьняў, і гэтаму ёсьць доказы;
— так, многія афіцыйныя асобы замешаны ва ўтойваньні праўды і абцяжарваньні расьсьледаваньня гэтых зьнікненьняў, уключаючы прэзыдэнта;
— так, у цэнтры Эўропы існуе дыктатарскі рэжым;
— так, неабходна рабіць жорсткія дзеяньні да ўстанаўленьня ісьціны ў справе выкрадзеных і ліквідацыі гэтага дыктатарскага рэжыму;
— так, Эўропа павінна дапамагчы Беларусі зьмяніць сытуацыю і вярнуцца да цывілізаванага жыцьця.
І гэта ня проста словы — для правядзеньня сапраўднага расьсьледаваньня прапануюцца канкрэтныя крокі:
— адхіленьне ад пасад генэральнага пракурора В.Шэймана, міністра спорту і турызму, былога міністра ўнутраных спраў Ю.Сівакова, камандзіра ЗАХРу Дз.Паўлічэнкі;
— прапанова судам тых краін, законы якіх прадугледжваюць міжнародную юрысдыкцыю па справах аб сур’ёзных парушэньнях правоў чалавека, пачаць працэсы супраць некаторых высокапастаўленых беларускіх чыноўнікаў за забойствы па палітычных матывах;
— прыпыненьне ўсіх кантактаў на вышэйшым узроўні зь беларускімі ўладамі да вырашэньня гэтага пытаньня.
Гэта толькі пачатак. Цяпер слова і справа за Камітэтам Міністраў Рады Эўропы, парлямэнтамі краін Эўрапейскага Зьвязу, судамі эўрапейскіх краін, прэзыдэнтамі і прэм’ер-міністрамі, праваабарончымі арганізацыямі, журналістамі і ўсімі людзьмі, якім неабыякавы лёс Беларусі як часткі Эўропы і яе будучыні.
www.charter97.org
Ірына Красоўская,
жонка Анатоля Красоўскага, зьніклага ў 1999 г.
