«Мой двор: свадьбы & похороны». (С) & (Р) Go Records
З гэным Сярогам (Сяргеем Пархоменкам) мне давялося вучыцца ў адной гомельскай СШ. Жыў ён у Старой Валатаве, якая была тыповым гомельскім маргінэсам з адпаведнай паўкрымінальнай атмасфэрай. Дык жа матывы паэтызацыі гарадзкіх ускраін у творчасьці Сярогі вельмі адчувальныя (чыткі «Чорны бумэр», «Песенька пра сьлесара шостага разраду», «Маньчына вясельле»). На жаль, у тэкстах гэтая тутэйшасьць не падкрэсьлена: аўтар унікае беларускай тапанімічнай прывязкі сюжэтаў сваіх кампазыцый, праз што і губляецца цымус. Прычына вядомая — прадукт арыентаваны на «постсавецкую прастору». Адсюль у тэкстах «кароль маскоўскіх вуліц», «дзеці Масквы», «сутэнэры на Цьвярской», то бок джэнтэльмэнскі набор расейскага, так бы мовіць, шансону. Хацелася б усё ж больш двара і менш Масквы.
Поўны варыянт артыкулу глядзіце ў газэце "Нашa Ніва".
Сяргей Балахонаў
