Само прызначэньне танкіста і міліцыянта Юр’я Сівакова міністрам спорту выглядала дзіўна.
Як бы гэтага чалавека баяцца пакінуць без пасады, але ўдвая баяцца выпусьціць з краіны паслом у які-небудзь Узбэкістан.
Старшыню КДБ Мацкевіча, ублытанага ў тую ж гісторыю, але зь іншага боку, такі выправілі ў Сэрбію паназіраць за непазьбежным хаосам першых гадоў дэмакратыі. Сівакова ж — не. Так, нібы менавіта экс-міністра ўнутраных справаў лічаць слабым месцам сыстэмы, нібы ў ягоную ідэалягічную вытрыманасьць і эмацыйную ўраўнаважнасьць ня вераць. Нібы нехта баіцца, каб ён не загаварыў іншым голасам.
Апэляцыя Сівакова да Расеі і славянаў выдала лёгкае замяшаньне. Сівакоў адчувае сябе ў гэтай гісторыі падстаўленым. Выпраўляючы ў Атэны міністра спорту, не маглі ж ня ведаць, якую рэакцыю гэта выкліча цяпер, пасьля спэцыяльнага дакладу Пургурыдэса.
«Мы, славяне, на чале з Расеяй, павінны праяўляць больш актыўнасьці ў абароне ўстаноўленых міжнародных нормаў і правілаў, а не заставацца пасіўнымі пабочнымі назіральнікамі», — напісаў міністар у сваёй заяве. «З пункту гледжаньня прэзумпцыі невінаватасьці і сутнасьці праблемы, вакол якой узьнікла ўся гэтая шура-бура, магу сказаць толькі адно, — працягвае міністар Юры Сівакоў, — ніхто ня мае права называць чалавека злачынцам і выносіць яму прысуд без рашэньня суду».
Поўнасьцю гэты артыкул можна прачытаць у папяровай і pdf-вэрсіі "Нашай Нівы"
Мікола Бугай
