У сьвеце маса забаўляльных спаборніцтваў — кіданьне мабільнікаў, гонкі на ўнітазах, мачылаўка з дапамогай трактарных рысор.
Аднак беларускія чыноўнікі чамусьці вырашылі насаджаць у краіне конкурсы прыгажосьці.
Тое, што конкурс прыгажосьці — прадукт заходняй (прычым далёка не элітарнай) культуры, не выклікае ніякага сумневу. Я ня памятаю, каб у часы СССР (Эдэмскага саду, якога нас пазбавілі дэмакраты-спакушальнікі) працоўныя нейкага БМУ дэманстравалі стрыптыз, выбіраючы самага прыгожага апэратара шпакляваньня.
Міністар культуры сп.Гуляка зацікаўленасьць дзяржавы ў конкурсе растлумачыў, сярод іншага, грамадзкім інтэрасам: конкурсы прыгажунь — моцная зброя ў барацьбе з такім нэгатыўным фэномэнам, як гандаль жанчынамі.
Сама ідэя змагацца з крыміналам з дапамогай дэфіле ў купальніках здаецца не такой ужо і благой, але тут Гуляку варта сёе-тое падкарэктаваць.
Адпаведна азам палітэканоміі, тавар — прадукт, задавальненьне патрабаваньня ў якім адбываецца праз акт куплі-продажу. У нашым выпадку ў якасьці тавару выступае цела фэміны, ролю спажыўца выконвае багаты шэйх, прадавец — мафіёзі. Відавочна, калі гаворка ідзе пра барацьбу з трафікам жанчын, трэба або зьнішчыць рынак (чытай — «рэвалюцыя!»), або разарваць ланцуг гандлю ў нейкім зьвяне — выклікаць у агентаў трансакцыі аблом прадаваць тавар або набываць яго.
Цяжка cказаць, чаму конкурс прыгажосьці павінен пагасіць у чукчы зь нерэнтабэльнай беларускай правінцыі жаданьне зваліць у Эміраты, разьвесьці лоха і нешта на гэтым падкалыміць. Нават за маральнае аблічча фіналістак ня дам ніякай гарантыі. Калі прыняць бацькаўскую калькуляцыю аб тым, што сярэдні заробак у РБ — 200 «грынаў», то тысячы у.а. — бонусу, які яны атрымалі за ўдзел у фінале, — хопіць на 5 месяцаў. Ну, яшчэ пару можна працягнуць, здаўшы ў камісіёнку вячэрні туалет — падарунак гаранта. А потым што — зноў гандляваць жуйкай у кіёску?
Поўнасьцю гэты артыкул можна прачытаць у папяровай і pdf-вэрсіі "Нашай Нівы"
Лёлік Ушкін
