Паміж Глыбокім і Вільняй
Паміж Глыбокім і Вільняй
Пішуцца гэтыя рымы…
Ў вагоне пад поглядам пільным
Узбоч ад Менску і Рыму,
Падскокваючы на рэйках,
Бы фэн на канцэрце «Рамштайну»,
Ня верш я пішу, а рэмэйк на
Наўкольную аднастайнасьць.
Твары пасьля плебісцыту:
Вунь Юзік зьбірае бутэлькі,
Вунь едуць Пятро і Рыта
Зь лёсам ушчэнт разьбітым —
Сын лёг у Аўгане пякельным.
Во Гена, мужык лысаваты,
Працуе ў Глыбокім чэкістам,
Па-мойму, крыху паддаты,
Нагадвае аб камуністах.
Вунь нейкія бабкі гамоняць,
Што зноў не прыйшла аўталаўка.
Ў аднэй сын паехаў у Слонім,
Ў дачкі будзе, пэўна, надбаўка,
Бо сакратаркай на ўчастку
Праседзела, і на працы
Дырэктар сказаў, што пашчасьціць
Ёй крыху на грошы ўзьняцца.
Вунь едуць два пратэстанты
Зь Менску дамоў у Паставы
З кніжкамі, сшыткамі й «Фантай».
Размову вядуць пра справу.
Неяк усё руцінна,
Нібы не было нічога —
Ні мітынгаў на Скарыне,
Ні фарсу на выбарах. Толькі
Дарога, дарога, дарога…
Пад поглядам Генавым пільным
Рымую свае маналёгі
Паміж Глыбокім і Вільняй.
Дарыда памёр
Дарыда памёр. Маўчаньне плыні.
Дарыда памёр. Руіны тэкстаў
Ад Парыжу да Глыбокага і Гдыні,
Ад Рэмарка да Дэкарта і Скарыны,
Увасоблены ў нэкралёгава аскецтва.
Дарыда памёр, як верш, што напісаны,
Які маім быў пяць хвілін таму, а зараз
Ён ужо ня мой — ён вам адданы,
І можа быць па-рознаму любым з вас прачытаны.
Ён вашага ўяўленьня і пачуцьця ахвяра,
А я, мінак у чытачоў натоўпе,
Кілішак уздыму чырвонага сухога
За Дарыду, які ўвесь сьвет трымаў пад
мікраскопам
І які, як гэты тэкст, пайшоў ужо да Бога.
Глыбокае
