Фэномэн Юшчанкі як рэакцыя дробнага буржуа на жахі буйнога капіталу
Калі вы сапраўды падтрымліваеце Юшчанку, ня вешайце на рукаве «памаранчаву стрычку», ня псуйце сьцяну знакам трызуба або слоганом «Так!». Пайдзіце ў найбліжэйшы камок і набудзьце цукеркі крамянчускай фабрыкі «Рашэль». Яе дырэктар Парашэнка — галоўны спонсар «Нашай Украіны» і 5-га тэлеканалу. Як, дарэчы, і кампанія Юліі Цімашэнкі, галоўны офіс якой знаходзіцца не ў нацыяналістычным Львове, а ў расейскамоўным Днепрапятроўску. Мала таго, падчас апошняй прыватызацыі «Крыварожсталі» Юшчанка прапанаваў прадаць былы флягман айчыннай мэталюргіі расейскаму бізнэсмэну Мардашову. Асноўны пафас юшчанаўскай крытыкі тэндэру, які досыць скандальна выйгралі «доны», — «Танна прадалі! Або прадаваць маскалям дорага, або ўвогуле не прадаваць». Нарэшце, Юшчанку сёньня настолькі патрэбны левы электарат, што апошнім часам ён, акрамя вершаў і тэкстаў Бібліі, пачаў цытаваць Леніна і, у адрозьненьне ад Януковіча, паабяцаў за тры месяцы вывесьці ўкраінскіх жаўнераў з Іраку.
Пагадзіцеся, гэтыя прыбамбасы слаба пасуюць тыражаванаму ў расейскіх СМІ міту: Юшчанка — бандэравец-заходнік, які ня можа заснуць, не забіўшы за день хаця б аднаго маскаля.
Поўны варыянт артыкулу глядзіце ў газэце "Нашa Ніва".
Лёлік Ушкін
