Маналёг Атлянта
Я Атлянт,
І таму —
Я трымаю.
І ня важна што:
Дах,
Нейкую справу,
Малітву...
Паверце,
Нялёгка трымаць.
І няпраўда,
Што я — каменны.
Гэта скажа вам
Кожны з Атлянтаў.
І паверце,
Кожнай вясною,
Пераклаўшы цяжар на іншых,
Мне хочацца сесьці
На лаўку
Ля дому,
У чаканьні,
Што ля муру
Распусьціцца ружавы куст.
Але ведаю:
Распусьцяцца ружы
І стане так добра...
І абрынецца...
Не, ня дах —
Мой сусьвет,
Маё неба.
Таму — я трымаю.
І покуль трымаю —
Я жывы,
Я каменны,
Я вечны...
Ноч
Таемнае сьвятло,
Нібы душа
Яго ўвесь дзень зьбірала,
А цяпер —
Раздорвае.
Нібы яна,
Душа, —
Агонь,
А я —
Людзкое кола.
Тварам да сьвятла,
Сьпіной — да цемры.
Вечна,
Нерухома
Сядзець бы так
У гэтай паўнаце,
Дзе твар да твару,
Перад сьвятлом,
Што льецца цераз край.
* * *
Збудаваў я помнік
Ледзяным героям,
Што загінулі ад ільду.
Прыйшла вясна
І ўсё растапіла.
Але памяць мая аб іх —
Не растане.
Поўны варыянт чытайце ў папяровай і pdf-вэрсіі газэты "Наша Ніва"
