Сумная вестка прыйшла з нарвэскага Крыстыянсанду. Памёр Карлас Шэрман, які апошнія гады, з дапамогай нарвэскага ПЭН-цэнтру, знаходзіўся там на лячэньні.
Народжаны ў далёкім Монтэвідэо, Карлас Шэрман, напэўна, ня раз чуў ад свайго бацькі пра яго далёкую радзіму Беларусь. І, ужо маючы за плячыма вучобу на журналіста ў Буэнас-Айрэсе, паўсотні гадоў таму ён вырашыў паехаць на бацькаўшчыну. Гішпанская мова была для яго фактычна роднаю, але ў Беларусі ён хутка засвоіў і расейскую, і беларускую, хоць да канца жыцьця размаўляў на гэтых мовах з прыемным акцэнтам. Доўгі час працуючы ў менскай акадэмічнай бібліятэцы, Карлас Шэрман грунтоўна заняўся і тэорыяй літаратуры, і практыкай мастацкага перакладу. У яго перастварэньні па-гішпанску сталі вядомы шмат якія творы Купалы, Коласа, Куляшова, Караткевіча, Быкава, Барадуліна, Чыгрынава… Ён меў добрыя асабістыя дачыненьні з Маркесам і стаў першым перакладчыкам на расейскую мову «Восені патрыярха» (разам з Валянцінам Тарасам) і «Неверагоднай гісторыі пра нявінную Эрэндзіру…», што была ўвасоблена ім па-беларуску. Дзякуючы яго нястомнай працы й з дапамогай Рыгора Барадуліна шэдэўрамі беларускамоўнае паэзіі сталі найлепшыя вершы Фэдэрыка Гарсія Лёркі, Габрыэлы Містраль, Сэсара Вальеха, Пабла Нэруды, Нікаласа Гільена. Сам Шэрман пісаў паэмы і вершы па-гішпанску, публіцыстыку — па-беларуску і па-расейску.
Са стварэньнем напрыканцы 1980-х гадоў Беларускага ПЭН-цэнтру ён, выбраны першым віцэ-прэзыдэнтам гэтай творчай суполкі, выявіў сябе й як неардынарны арганізатар. Ягонымі намаганьнямі ў сярэдзіне і канцы 1990-х гадоў у Беларусі былі арганізаваныя кангрэсы й круглыя сталы ў абарону свабоды выказваньня і лінгвістычных правоў беларусаў (прыгадайма й знакаміты судовы працэс у абарону клясычнага правапісу, ужыванага «Нашай Нівай»). Апошнія гады, нягледзячы на цяжкую хваробу, ён увесь час цікавіўся тым, што адбываецца ў Беларусі, даваў карысныя парады нам, маладзейшым калегам. Быў чулым, інтэлігентным чалавекам.
Цяпер нам яго будзе моцна не хапаць…
Лявон Баршчэўскі
