Тэлеграма кайзэру, тэлеграмы Леніну і іншыя артэфакты беларускай гісторыі на алоўку ў фэльетаніста Лёліка Ушкіна.
Правядзiце псыхалягiчны тэст — паспрабуйце з ходу прыгадаць пяць-сем асацыяцый, зьвязаных з угодкамі БНР. Мяркую, што ваша падсьвядомасьць вывергне вонкi наступны слоўны паток: «разгон», «арышт», «сход», «наркамат», «грамадзянская вайна» i, натуральна, «тэлеграма».
Сталым атрыбутам бээнэраўскага мiту зьяўляецца дэпэша, якую ўрад маладой рэспублiкi адбiў кiраўнiцтву Нямеччыны ў асобе Яго Імпэратарскай Вялiкасьцi кайзэра Вiльгельма ІІ. У яе тэксьце ананiмны сьпiчрайтэр сакратарыяту БНР пасьля рэвэрансаў на адрас нямецкага боку прапанаваў уключыць Беларусь у сфэру ўплыву Германii.
Цi ведаў клерк, запаўняючы на пошце тэлеграфны блянк, што яго рукой водзiць сама гiсторыя? Празь некалькi гадоў тэлеграма кайзэру стала галоўным рэчдокам у працэсе стагодзьдзя «БССР супраць БНР».
Кожны савецкi Герадот, намагаючыся даць як мага большага высьпятка нацыяналiстам, абавязкова смакаваў тэлеграму, выводзячы мараль: лiдэры БНР — палiтычныя трансвэстыты. Як яшчэ назваць людзей, якiя, гучна прадэкляраваўшы незалежнасьць, амаль адразу гатовыя яе сьпiхнуць? Прычым не каму-небудзь, а Вiльгельму Гагенцолерну.
Пасьля абвяшчэньня незалежнасьцi высьветлiлася, што аргумэнтацыя прыхiльнiкаў БССР страшна кульгае.
Па-першае, Гагенцолерн не такi ўжо i Навухаданосар. Аналягiчныя па сэнсе адрасы, дасланыя Вiльгельму лiтоўскай Тарыбай i ўкраiнскай Радай, мелi плён. Абедзьве краiны былi афiцыйна прызнаныя.
Па-другое, калi стаць на пазыцыю сымпатыкаў БССР (тэлеграма кайзэру — бяка), то пазытывам лягiчна было б лiчыць аналягiчную тэлеграму, але дасланую на адрас Масквы. Паспрабуем уявiць, што маглi адпiсаць бээнэраўцы Ленiну, напрыклад, да яго дня нараджэньня 22 красавiка 1918 г.
Поўны варыянт чытайце ў папяровай і pdf-вэрсіі газэты "Наша Ніва"
