З пачатку красавіка толькі ірляндзкія (гэльскія) вэрсіі назваў могуць выкарыстоўвацца на дарожных і вулічных знаках захаду Ірляндыі. Ірляндыя стала першай з краін, якая абвесьціла вайну брытанскай «крэалізацыі» ў тапаніміцы.
Усе дзяржаўныя службоўцы мусяць выкарыстоўваць толькі гэльскія назвы больш як 2319 населеных пунктаў заходніх раёнаў краіны (так званых Gaeltacht) — у графствах Корк, Донэгал, Голуэй, Керы і Мэё. Ангельскія вэрсіі такіх населеных пунтаў як Dunquinn ці Ventry больш ня маюць прававых падстаў для афіцыйнага выкарыстаньня. Хаця закон не пашыраецца на прыватнае ўжываньне ангельскамоўных вэрсій, толькі ірляндзкамоўныя варыянты Dun Chaoin і Ceann Tra будуць ад гэтага часу выкарыстоўвацца ў справаводзтве, дзелавым ліставаньні, на вулічных і дарожных знаках. У той жа час у астатніх раёнах краіны ірляндзкамоўныя і ангельскамоўныя вэрсіі назваў маюць роўны статус.
А што Беларусь? Праводзіць паралелі паміж Смарагдавым востравам і нашай краінай не зусім карэктна — розная гісторыя. З аднаго боку, ангельская акупацыя трывала куды даўжэй за расейскую ў Беларусі; але ангельская мова з ірляндзкай адносяцца да розных груп індаэўрапейскай моўнай сям’і — германскай і кельцкай, да таго ж ірляндзцы — каталікі, а жыхары Вялікабрытаніі — збольшага англікане.
У пэўным сэнсе Ірляндыю да нядаўняга часу можна было лічыць самым няўдалым «нацыятворчым» праектам у Эўропе, рэалізаваным у дзяржаве, што дасягнула сувэрэнітэту. Што ж, ён і сапраўды няўдалы, калі параўноўваць зь Фінляндыяй ці Чэхіяй. Але ў параўнаньні зь Беларусьсю азначэньне застаецца спрэчным. З аднаго боку, пасьля ўсіх палянізацый-русіфікацый 37% беларусаў запэўніваюць падчас апошняга перапісу, нібы ў побыце карыстаюцца пераважна беларускай.
Поўны варыянт артыкулу чытайце ў папяровай і pdf-вэрсіі газэты "Наша Ніва"
