Сыс і рай
У кватэры паэта вісіць густы і цяжкі дух чалавечай крыві. «Вось тут ён ляжаў. Бачыш плямы? Сястра замывала, але не замыла», — суседка Ала ня можа адвесьці вачэй ад цемных плямінаў на жаўтавата-залацістым ліноліюме. Праходжу зь вітальні ў пакой. «Хаваць будзем на Раданіцу, бо 10 траўня, на Раданіцу, брама ў рай адчыненая; і наш Цішка пойдзе адразу ў рай. Цішка… У нашым Гарошкаве Сысаў многа, таму нас клікалі Цішкамі. Бацька наш — Цішка, і мы ўсе ягоныя Цішкі, а ня Ціханавічы», — твар сястры паэта — Валянціны — зморшчваецца ад пакутлівай горычы, і яна пачынае плакаць. Іду на кухню, састаўляю пад стол пустыя бутэлькі з-пад гарэлкі і віна. Куру. Сыходжу. Па дарозе дамоў пішу разьвітальны верш:
Вядро віна цябе заўжды чакае.
Ты п’еш, бадзяешся, буяніш, п’еш,
А геніяльная душа твая сьпявае
За добрым вершам новы лепшы верш…
Здарожаны, зьнясілены пакутнік —
Ты зачыняешся ў захламлены пакой,
Дзе ў змроку тытунёва-каламутным
Бясконца п’еш любімы свой напой.
Кроў з горла выцякае на падлогу.
Кроў выцекла, зьмяшаная зь віном.
Ты — чысты — выпраўляешся ў дарогу,
У сьветлы і празрысты, райскі дом.
