 Фота ont.by |
Можна было б парадавацца за новую “Паўлінку”, каб не фінальнае “ты бульбаш і я бульбаш”. Піша Руслан Равяка.
Можна было б парадавацца за АНТ, якое нарэшце паспрабавала зрабіць эксклюзіўную навагоднюю перадачу «Паўлінка new». На тле НТВ, якое хацела ў навагоднюю ноч завабіць гледачоў голымі цыцкамі, нашы выглядалі прыстойна.
Шмат беларускіх песень у новай “Паўлінцы”, цікавыя вобразы артыстаў. Усё б добра, але сапсавалі настрой апошнія кадры праекту, фінальная песьня пра тое, што “ты бульбаш і я бульбаш”.
Гэта, на мой погляд, зьяўляецца паказчыкам дзяржаўнай палітыкі па стварэньні беларускага грамадзтва, апірышчам якой застаўся СССР. Немагчыма ўявіць сабе Білана, які сьпявае: «І маскаль я, маскаль», ці Данілку, які б сьпяваў, што ён хахол.
На жаль, колькі год таму даводзілася ўжо пісаць пра гэта. Калі народныя і заслужаныя дзеячы культуры, чынавенства ў дзяржаўнай газэце шчыра і па-простаму прызнаецца, што яны бульбашы, то робіцца жахліва. Такое падобна да прызнаньня цёмнага селяніна на пачатку ХХ стагодзьдзя ў «тутэйшасьці». Нічога не зьмянілася ў лепшы бок. І адукацыя не прыносіць чалавеку нацыянальнай годнасьці.
Чынавенства ад культуры засталося з савецкімі поглядамі ў галовах. А маладое пакаленьне, што гадуецца на дзяржаўнай ідэалёгіі, таксама, відаць, не зусім разумее, дзе жыве і што такое нацыянальны гонар. Якая ў іх галовах мяшанка сечкі зь мякінаю -- ужо выразна відаць.
Мусіць быць у кожнага беларуса хаця б нейкі малы гонар за сваю Бацькаўшчыну. Думаецца, тады б чалавек адмовіўся сьпяваць пра сваю бульбашнасьць. Пра сцэнарыстаў годзе й казаць. Ня мусяць крыўдаваць, калі назавем іх «ганаровымі бульбашамі краіны».
Ня раз даводзілася чуць, ад старэйшага пакаленьня, якое служыла ў савецкім войску, што мы, бульбашы, самыя добрыя салдаты. Бо толькі нам расейскія браты і камандзіры маглі даверыць розныя справы і службу. Да хахлоў, лабусаў і чарнамазых нямашака даверу. «Ты зашыбісь, бульбаш!» — казалі ім у войску, паляпваючы па плячы. На маё пытаньне, ці спрабаваў адказаць таму: «А ты таксама зашыбісь, маскаль!» -- я атрымліваў толькі зьдзіўленыя погляды, маўляў, як так можна казаць.
