Субота выбухнула новай фазай канфлікту з Масквой. Лукашэнка дэманструе намер усталяваць памежны і мытны кантроль на мяжы з Расіяй. Піша ў сваім блогу на НН Аляксандр Класкоўскі.
Субота выбухнула новай фазай канфлікту з Масквой. Нарада ў малочным пытанні, відаць, так завяла афіцыйнага кіраўніка, што ён затармазіў вылет у расійскую сталіцу на саміт АДКБ. Плюс загадаў прапрацаваць пытанне пра ўвядзенне элементаў памежнага ды мытнага кантролю на мяжы з Расіяй.
У Беларусі вынішчана ўнутранае палітычнае жыццё, але затое, пабачце, якой інтрыгоўнай стала замежная палітыка! То некалькі тыдняў палітычны бамонд пераймаўся пытаннем, ці паляціць Лукашэнка ў Прагу, то вось цяпер гадаюць, ці выберацца заўтра ў Маскву.
«Крыж на саюзнай дзяржаве яшчэ не паставяць, — прагназуе палітолаг Андрэй Фёдараў. — Але разам з тым цяперашнія крокі Мінска — гэта не толькі піяраўскія жэсты. Наўрад ці прычынай сталі некалькі затрыманых фураў з малаком. Ёсць нейкія значна болей сур’ёзныя супярэчнасці. Іх маса ў дачыненнях між Мінскам і Масквой нарастае, і некалі колькасць можа перарасці ў якасць».
Дадамо: калі беларускі бок сапраўды увядзе памежны ды мытны кантроль на мяжы з Расіяй, то капец грандыёзнай задуме адзінай мытнай прасторы і супольнага ўступлення тройкі Расія — Беларусь — Казахстан ў Сусветную гандлёвую арганізацыю.
Няма, канечне, ліха без дабра. Усе гэтыя газавыя, цукровыя, малочныя войны дэ-факта — варта паслухаць размовы на прыпынках, ў крамах ды лазнях :) — фармуюць у нашага абываталя нацыянальную самасвядомасць.
Дзяржаўныя СМІ адкрылі па Крамлі агонь на паразу. «Расія яшчэ не вылечылася ад імперскіх амбіцый» — пад такім загалоўкам падае ўрадавае агенцтва меркаванне блізкага да ўлады палітолага. Стужка сённяшніх навін БЕЛТА — як залп па расійскіх кіроўных вярхах.
Але нешта не цягне пляскаць у ладкі гэтай антыімперскай патэтыцы тутэйшага высокага чынавенства ды афіцыёзу. Бо за што змагаліся (згадайма шал «братняга яднання»), на тое і нарваліся. Шукалі прыгод на сваю галаву, ладзячы гульні ў саюзную дзяржаву. Ды і яшчэ не раз будзе замірэнне з крывымі ўсмешкамі. І зноў будуць таўчы пра непарушны саюз, ціха ненавідзячы адзін аднаго.
А ўвогуле — удумаемся — Беларусь, якую афіцыёзныя песняры падаюць талерантнай і бесканфліктнай, хоць да раны прыкладай, вось ужо пятнаццаць гадоў перманентна з некім ваюе. То з монстрам НАТО і Захадам увогуле, то цяпер вось усё часцей — з Масквой.
Няўжо наш нацыянальны характар такі сварлівы? Ці рэч у іншым — у характары персаналісцкай аўтакратыі, якой заўсёды мулка?
Рэжым хоча і расійскую цыцку смактаць, і выкалупваць разынкі з булкі «Усходняга партнёрства» — але пры гэтым не ахвяраваць ні калівам самаўладдзя і ціха пасмейвацца з наіўных пастаўшчыкоў дурніцы. Але наколькі доўга можна накідаць навакольнаму свету такую гульню ў адну браму?
Славутае манеўраванне, палітыка арэляў зусім не ёсць праявай мудрасці або звышпрынцыповасці (прынцып хіба адзін, самі ведаеце які). Гэта банальны палітычны авантурызм, які на роўным месцы стварае пагрозы Беларусі.
Цяпер чытаюць
«Можа, баяўся заставацца ў шлюбе са мной, бо працуе на БТ». Настаўніца, якая з'ехала праз даносы Бондаравай, распавяла пра развод і жыццё ў эміграцыі1515
Каментары