Алегорыя.
Алегорыя.
— Ану, зірні на дарогу! Каго ты там бачыш? Ці не з’явіліся там першыя годныя кандыдаты? Гавары праўду!— Нікога, — сказала Аліса.
— Мне б такі зрок! — заўважыў Кароль з зайздрасцю. — Убачыць Нікога! Ды яшчэ на такой адлегласці! Я за ўсе гэтыя гады і сапраўдных людзей з цяжкасцю адрозніваю!
Аліса яго не слухала: яна не адрываючыся глядзела на сайт Хартыі.
— Там хтосьці ідзе! — сказала яна нарэшце. — Толькі вельмі марудна. І неяк дзіўна.
— А‑а! — сказаў Кароль. — Гэта мой заходні Ганец са сваімі ўсходнепартнёрскімі позамі. Ён заўсёды так, калі расчараваны. А завуць яго Еўра Нэст. А другога майго ганца завуць Перамоў Шчык, — дадаў Кароль. — У мяне іх два — адзін бяжыць туды, а другі — адтуль.
— Прашу вас… — пачала Аліса.
— Не канькай, — сказаў Кароль строга. — Льготы скасаваныя два гады таму. Прыстойныя людзі ў нашай краіне нічога не просяць!
— Я проста хацела сказаць: «Прашу вас, растлумачце мне гэта, калі ласка». Як так: адзін бяжыць туды, а другі адтуль? Я не разумею…
— Але ж я табе кажу: у мяне іх два! — адказваў Кароль нецярпліва. — Адзін жыве, другі — хлеб з нафтай жуе.
У гэты момант да іх падбег Ганец: ён так задыхаўся, што не мог вымавіць ні слова — толькі махаў рукамі і крывіў беднаму Каралю грымасы, паказваючы скасаванне смяротнага пакарання.
— Каго ты сустрэў па дарозе? — спытаў Кароль ганца, цягнучы руку за другой порцыяй крэдыту.
— Нікога, — адказваў Ганец.
— Чуў‑чуў, — сказаў Кароль. — Гэтая асоба таксама яго бачыла. Ён, значыць, не так хутка бегае. Што ж, ты ўжо аддыхаўся, а ну скажы, што чуваць у краіне? Гавары праўду!
— Лепш я шапну вам на вуха, — сказаў Ганец і нагнуўся да Караля. Аліса засмуцілася — ёй таксама хацелася ведаць, што адбываецца ў краіне, усё‑ткі выбары. Але Ганец трыумфальна гаркнуў Каралю проста ў вуха:
— Яны зноў узяліся за сваё!
— Гэта, па‑твойму, шэпт? — закрычаў бедны Кароль, падскокваючы на месцы і скаланаючыся.
— Хто ўзяўся за сваё? — спытала Аліса.
— Як — хто? АдзіныРог і ЕўраЛеў, вядома, — адказваў Кароль.
— Смяротны бой за карону? — спытала Аліса.
— Ну, вядома, — сказаў Кароль. — Смяшнейшае за ўсё тое, што яны б’юцца за маю карону! Пабяжым, паглядзім? І яны пабеглі.
— Хто… пераможа… атрымае… карону? — спытала Аліса, цяжка дыхаючы.
— Ну, не! — сказаў Кароль. — Што гэта табе ў галаву прыйшло?
Яны беглі, пакуль не ўбачылі нарэшце вялізны натоўп донараў, што атачыў ЕўраЛьва і АдзінагаРога, якія біліся так, што пыл у вочы гледачам стаяў слупам… Аліса ніяк не магла разабраць, хто з іх хто. Гледачы таксама.
Тут бой спыніўся, і ЕўраЛеў з АдзінымРогам паселі, цяжка дыхаючы.
— Перапынак — 10 хвілін! — закрычаў Кароль. — Усім падсілкавацца!
Міма, засунуўшы рукі ў кішэні, пракрочыў АдзіныРог.
— Сёння я ўзяў верх, — кінуў ён звысоку, ледзь зірнуўшы на Караля.
— Злёгку, — нервова адказаў Кароль. — Толькі навошта вы праткнулі яго наскрозь абвінавачаннем у сувязях з Крамлём?
— Балюча яму не было, — сказаў АдзіныРог спакойна. І пайшоў быў міма. Але тут погляд яго ўпаў на Алісу. Ён рэзка павярнуўся і пачаў разглядаць яе з найглыбейшай агідай.
— Гэта… што… такое? — спытаў ён нарэшце.
— Гэта электарат, выбаршчык, — з гатоўнасцю адказаў Ганец Еўра Нэст. Ён падышоў да Алісы і, прадстаўляючы яе, шырока павёў абедзвюма рукамі, прыняўшы адну з усходнееўрапейскіх прымірэнчых позаў. — Мы толькі сёння яе знайшлі! Гэта самы сапраўдны, жывы выбаршчык — жывей няма куды! Не са Страсбурга, родны, айчынны.
— А я заўсёды быў упэўнены, што электарат — проста казачныя пачвары, — заўважыў АдзіныРог. — Як ты сказаў? Яна жывая?
— Яна гаворыць, — урачыста адказаў Ганец Еўра Нэст. — Магчыма, думаючая істота.
АдзіныРог задуменна паглядзеў на Алісу і прагаварыў:
— Кажы, электарат!
Губы ў Алісы зварухнуліся ва ўсмешцы, і яна сказала:
— А ведаеце, я заўсёды была ўпэўненая, што АдзіныяРогі — проста казачныя пачвары! Я ніколі не бачыла апазіцыю зблізку, толькі па тэлевізары.
— Што ж, цяпер, калі мы ўбачылі адно аднаго, — сказаў АдзіныРог, — можам дамовіцца: калі ты будзеш верыць у мяне, я буду верыць у цябе! Добра?
— Добра, калі вы так жадаеце, — адказала Аліса.
У гэты час да іх падышоў ЕўраЛеў — выгляд у яго быў стомлены і снулы, вочы раз‑пораз закрываліся, ён быў стары.
— А гэта што такое? — спытаў ён, міргаючы, голасам глухім і глыбокім, нібы звон.
— Паспрабуй, адгадай! — усклікнуў радасна АдзіныРог. — Нізашто не адгадаеш! Я і то не змог! Спрачаемся на сацыял‑дэмакратаў!
Леў стомлена паглядзеў на Алісу.
— Ты хто? — спытаў ён, пазяхаючы пасля кожнага слова. — Назіральнік, так? Актывіст БРСМ? Ці з дыпкорпуса АБСЕ?..
Не паспела Аліса і рот раскрыць, як АдзіныРог закрычаў:
— Гэта казачная пачвара — вось гэта хто!
— Што ж, выбірай вартага сярод нас, Пачвара, — сказаў Леў і ўлёгся на траву, паклаўшы падбароддзе на лапы.
Аліса, паклаўшы выбарчы бюлетэнь сабе на калені, старанна вадзіла па паперы шарыкавай асадкай.
— Нічога не разумею! — сказала яна ЕўраЛьву (яна ўжо амаль прывыкла да таго, што яе завуць Пачварай). — Я ўжо прагаласавала некалькі разоў, а ўсе мае «птушачкі» зноў сціраюцца!
— Ты не ўмееш абыходзіцца з Залюстроўнымі бюлетэнямі, — заўважыў АдзіныРог. — Спачатку кідай яго ў выбарчую скрыню, а ўжо потым стаў сваю «птушачку» за вартага!
Вядома, гэта было бессэнсоўна, але Аліса так і зрабіла.
— Гэта несумленна! — закрычаў раптам АдзіныРог (Аліса ў разгубленасці глядзела на запоўненую даверху скрыню). — Пачвара дала ЕўраЛьву ўдвая больш, чым мне!
— Затое сабе яно нічога не ўзяло, — сказаў ЕўраЛеў. — Ты любіш выбары, Пачвара?
Каментары