Калінкіна заклікае галасаваць за любога, абы не за Лукашэнку
Чым лепш ведаеш чалавека — тым менш у цябе ілюзій наконт яго. Акурат таму ў гэтыя дні самая распаўсюджаная рэакцыя прасунутай публікі такая.Ха-ха , Пятроў ідзе ў прэзідэнты! Ды я з ім якось гарэлку піў, які з яго прэзідэнт?! І нос не той, і біяграфія дрэнная, і розумам сонца не засланяе, — увогуле, не тое.
На днях у мяне ўзнікла спрэчка з вельмі прагрэсіўным апазіцыйным аналітыкам. Аказваецца, няма за каго яму на гэтых выбарах галасаваць: Някляеў — паэт, Саньнікаў — жоўчны, Раманчук — балбатун, Рымашэўскі — сектант і далей у тым жа духу. Увогуле, усе дрэнныя, ніхто не пасуе. Я пытаюся: «А Кастусёў?» — «Ну, Кастусёва я не ведаю, можа быць…»
Гэта значыць трэба быць такім вось Рыгорам Кастусёва з маленькага мястэчка, каб менская тусоўка цябе наогул не ведала і не перамывала костак.
Не зразумейце няправільна, я таксама не ведаю Кастусёва і супраць яго нічога не маю. Але мяне проста ятрыць сам падыход. Вось ужо прызначаныя прэзідэнцкія выбары, а мы давайце фантазіраваць пра ідэал. Зразумела, што
Раманчук не ідэал, і Саннікаў — не маці Тарэса, і Някляеў палітыкай ніколі раней не займаўся… Ну, давайце будзем шукаць ідэальнага — празаіка, добрага, маўклівага, правільнай веры (толькі б яшчэ вызначыцца — якой). А выбары няхай зноў выйграе спецыяліст шырокага профілю, які забавіўся толькі на адным месцы працы — прэзідэнцкім.
Калі разумныя людзі кажуць, што ў цяперашняй сітуацыі лепш хай застанецца Лукашэнка, трэба разумець, што маеш справу з праявай так званага «стакгольмскага сіндрому». Нагадаю, што ў псіхалогіі так называюць
Прапаганда сёння абчапляе прарасейскімі тытуламі Някляева, Раманчука, Саннікава — гэта ж тая самая маніпуляцыя, якая ў захопніка і заложнікаў выяўляе супольную мэту.
Спадзяюся, гэта зразумеюць і Кастусёў, і Рымашэўскі, хоць калі яны «стрэляць» падчас гэтай кампаніі і выйдуць у лідэры сярод апазіцыянераў, я з радасцю прагаласую і за аднаго, і за другога. Таму што перакананая: любы будзе лепш, чым Лукашэнка. Бо задача гэтых выбараў не столькі выбраць ідэал, колькі выйсці нарэшце з парадыгмы Бульбастана. Дзе кіраўнік, атачыўшы сябе сынамі і апрычнінай мяркуе, што ён мае права кіраваць вечна.
І
чым больш мінусаў мы будзем вышукваць у тых, хто з’яўляецца рэальнай апазіцыяй Лукашэнка, тым даўжэй будзем заставацца ў закладніках у гэтага алігархічнага сямейства.Таму што ідэальных людзей няма, ідэальных кандыдатаў няма, ідэальных прэзідэнтаў няма. Але той, які ёсць, горшы сваіх апанентаў ўжо таму, што трывала замацаваўся ў сусветным рэйтынгу горшых.
Цяпер чытаюць
Іпэшнік у Мінску пісаў ананімкі на канкурэнтаў, у тым ліку і палітычныя. Зафіксавана 18 эпізодаў2
Каментары