Сяргей Плыткевіч: Як забіць павагу да ўласнай краіны

Вядомы беларускі фатограф, шэф-рэдактар газеты «Турызм і адпачынак», дырэктар выдавецтва «Рыфтур» Сяргей Плыткевіч, які актыўна ўдзельнічаў у падрыхтоўцы I Міжнароднага форуму «Імідж Рэспублікі Беларусь: пазіцыянаванне і прасоўванне гарадоў і рэгіёнаў», выказаў сваё меркаванне наконт таго, як могуць адбіцца на іміджы нашай краіны падзеі 19 снежня.

Даведнікі, фотаальбомы, плакаты, камплекты паштовак, газета «Турызм і адпачынак» — усё скіравана на тое, каб паказаць нашым грамадзянам і турыстам з-за мяжы, што мы жывем у прыгожай і годнай краіне. Часам злёгку прыхарошваем рэчаіснасць, дзейнічаючы па прынцыпе гасцінных гаспадароў, якія робяць парадак у сваім доме перад прыходам гасцей. Пры гэтым мы вельмі спадзяемся, што добра паказаныя намі гарады і мястэчкі Беларусі не толькі прыцягнуць туды новых турыстаў, але і падштурхнуць саміх жыхароў не бурыць гэтую прыгажосць, а яшчэ лепш — ствараць новую.

Але…

ніякая багатая гісторыя, ніякая архітэктура, ніякія прыродныя славутасці не могуць разглядацца і ацэньвацца ў адрыве ад жыцця сённяшняга

…Перад тым, як ісці на выбарчы ўчастак, я праехаў вакол Кастрычніцкай плошчы — усе дробныя вулачкі і задворкі дамоў былі абстаўленыя фургонамі для транспарціроўкі затрыманых і аўтобусамі з міліцыяй. Але ўсё-такі мы ўвечары выйшлі з цёплай кватэры — таму што ў кожнага з нас павінна быць пачуццё ўласнай вартасці. Калі мы жывём у вольнай і дэмакратычнай краіне, то павінны мець права публічна пацвердзіць свой пункт гледжання!

Кастрычніцкая плошча сустрэла нас здзеклівы расейскай папсой. «Холадна, мне з табою вельмі холадна!..» — неслася з дынамікаў, а з прыступак Палаца прафсаюзаў хтосьці спрабаваў нешта крычаць прысутнаму народу. Але нічога, абсалютна нічога не было чуваць. Натоўп усё павялічваўся, людзі пераходзілі з месца на месца, з горыччу пасмейваючыся з сябе і рэчаіснасці. Сітуацыя здавалася бессэнсоўнай і тупіковай: механічныя дынамікі перакрычаць немагчыма!

І ў гэты момант сцягі раптам паплылі на праспект Незалежнасці. Пару дзясяткаў ДАІшнікаў, якія стаялі ўздоўж праспекта, паспрабавалі супрацьстаяць людскай рацэ, але затрымалі яе толькі на імгненне. Рака ператварылася ў мора і накіравалася на плошчу Незалежнасці. Так, людзей было вельмі шмат…

Што здарылася далей, чытачы, напэўна, ужо выдатна ведаюць. Асабіста мяне ўразіла абсалютная непадрыхтаванасць і нескаардынаванасць дзеянняў лідэраў апазіцыі — хвілін сорак народ таптаўся і не ведаў, што рабіць, а затым, калі нарэшце з’явіліся гукаўзмацняльнікі, аказалася, што і выступаць няма каму. Але яшчэ больш па свядомасці ўдарыла далейшае бессаромнае фальшаванне ў тэлеэфіры: збітага да паўсмерці яшчэ да пачатку шэсця кандыдата ў прэзідэнты Уладзімера Някляева, журналістаў, якія былі побач з ім, назвалі ледзьве не тэрарыстамі, ва ўсім, што адбывалася звінавацілі людзей, якія выйшлі на плошчу. І ў той мітусні пяць-дзесяць правакатараў элементарна маглі разбіць шкло ў Доме ўрада, каб падштурхнуць АМАП да больш актыўных дзеянняў. Магло быць гэта і загадзя запланавана. Але кіраўнікі апазіцыі, калі не мелі такога плану, павінны былі быць гатовымі да падобных правакацый! Дакладна гэтак жа і ўлада, якая не хоча апынуцца ў ізаляцыі, якая жадае захаваць павагу свайго народа і сусветнай супольнасці, не мае права элементарна хлусіць!

Цяпер не сярэднявечча, калі можна было знішчыць летапісы і перапісаць гісторыю, сёння палітыка стала максімальна публічнай і схаваць злачынствы становіцца ўсё цяжэй і цяжэй.

А пакуль у мяне знікла ўсялякае жаданне ствараць новы фотаальбом аб краіне. Спадзяюся, часова…

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0