Тры дні запар аўтар гэтых радкоў вядзе ўнутраны дыялог з фатографамі Юляй Лейдзік і Жэняй Канаплевым (яны ж «Kanapleidiki»). Носіць іх у сабе як дзяцей (дзіця). І крыху пачынае разумець, як працуе іх метад. І вось як: вы сустракаецеся, абдымаецеся, размаўляеце і не заўважаеце, як Жэня з Юляй прабіраюцца ў вашае найцяплейшае змесціва, ажно пад сэрца. Робяць гэта падчас паўзы (цішыні) адкрытай гутаркі.
На стале — зборнік вершаў Светы Бень, на паліцы — вялікія тамы Умберта Эка, за спінай Юлі — праца Макса Осіпава. Дзеці — Агата і Марк — яшчэ ў школе. У Варшаве сонца, сярэдзіна траўня.
«Белсат»: Юля, Жэня, выйшла другая частка вашай гісторыі пра Святлану Ціханоўскую (можна паглядзець тут) у межах вашага праекту «Без рэтушы». Мяркуеце, вам удалося пракрасціся ўнутр Ціханоўскай?
Юля Лейдзік: Мне падаецца, так, атрымалася. І я ўбачыла там дзяўчынку перш за ўсё. Ажно маленькую дзяўчынку. Вонкава — вельмі разумная жанчына, але… Звычайна ж бывае так, што ты глядзіш на чалавека і думаеш: ды ты ж калісьці быў дзіцём — дык дзе ж цяпер усё тваё сапраўднае, прыроднае? А вось у ёй я гэтую дзяўчынку ўвесь час бачыла.
Жэня Канаплёў: — Але на людзях яна яе добра маскіруе.
— А не было спакусы стаць той дзяўчынкай, Святланай Ціханоўскай?
ЮЛ: Пасля таго, што я адчула і ўбачыла — ой не! Гэта трэба быць кіберчалавекам, каб усё гэта пераносіць і пры гэтым не звяртацца да псіхолага. Мяне гэта здзівіла — яна нікому нічога расказаць не можа. І кажа: у мяне няма сябровак. Ды ў нашых продкаў таксама не было псіхолагаў, але былі «спевы», яны збіраліся вышываць, у полі размаўлялі. А ёй — з кім? Яна нікому не можа сказаць, што ў яе на душы.
«Яна быццам у адзіночным зняволенні»
— Таму ў першай частцы ты яе абдымаеш. Так пяшчотна і доўга. Колькі секунд доўжацца абдымкі? Адчула, як б’ецца сэрца прэзідэнткі?
ЮЛ: Раз, два, тры, чатыры, пяць… Напэўна, дзевяць. І ведаеш, я не пра сэрца думала, а як быццам адчула, наколькі яна самотны чалавек. Адчула, што ёй трэба даць, бо ў яе ўсё бяруць. І патрабуюць. Я ў Рыгу ездзіла без Жэні, і была на сустрэчах Святланы з беларусамі. Людзі спачатку кажуць спакойна, а потым, напрыканцы, адбываецца нешта няўяўнае — яны пачынаюць крычаць: «Калі? Калі гэта ўсё скончыцца?..». І вось ледзь яе там не за грудкі хапаюць. Як быццам псіхіка здае ў людзей.
І яна як груша для шмат каго. Гэта значыць хтосьці хоча побач пастаяць абавязкова, пагутарыць з ёй. І я не ведаю, як яна вытрымлівае. Я правяла з ёй дзень — і з ног валілася, мая галава ўжо нічога не ўспрымала. А яна працягвае: ходзіць, кажа, тлумачыць…
ЖК: Ведаеш, насамрэч яна знаходзіцца быццам у нейкім адзіночным зняволенні, гэта значыць не належыць сабе. Ды, можа быць, пару гадзін — каб паглядзець дзяцей.
— І на вашым фінальным кадры Ціханоўская — самотнае дзіцё?
ЮЛ: Ды ўбачыш. Але калі чалавек максімальна сапраўдны, у ім заўсёды бачыш дзіцё.
ЖК: І там закладзеныя яшчэ некалькі метафар. Таму што мы заўсёды хацелі ў нашых фотаздымках, акрамя партрэту, даваць такую маленькую гісторыю, якая б раскрывала ўяўленне пра чалавека. І там таксама будзе такое ўпляценне.
«Мы не гуляем — мы ўсюды сапраўдныя»
— Дзіцё ў чалавеку лепш за ўсё распазнае дзіцё. Я вось гляджу на вас: вы самыя крыху як дзеці, так?
ЮЛ: Менавіта! Нам гэта нават дачка наша дзесяцігадовая кажа: «Мам, ды ты як маленькая, далібог…».
ЖК: О так, яна ў нас камандзір вялікі, а мы такія непаслухмяныя дзеці. Ні ў якім разе не трэба забіваць у сабе сваё ўнутранае дзіцятка. Яго трэба песціць ды лашчыць.
— І вы… Шукаеце дзяцей у людзях?
ЖК: Слухай, ды гэта, напэўна, ужо фармулёўка дарослага чалавека: дакладнае заданне — шукаць дзяцей у кожным чалавеку. Гэта так не працуе. Усё адбываецца вопытным шляхам. Ты павінен памацаць, панюхаць, паглядзець…
— Дакладнага задання няма?
ЖК: Не. Навошта?
— Мне падаецца, што, здымаючы гісторыі «Без рэтушы», вы распавядаеце перш за ўсё адкрытую гісторыю пра сябе. Напрыклад, гэты момант у сюжэце пра Ціханоўскую, калі ты, Юля, уся выціснутая, тэлефануеш з Рыгі мужу. Можа быць, гэта самае цёплае ў першай частцы…
ЖК: Памятаеш, мы кажам у пачатку, што вы акунецеся ў нашу кухню? Мы пайшлі на гэты крок, каб паказаць, як усё адбываецца. Але гэта досыць адкрыты момант. І многія рэчы рэжысёр не пакідае. Калі б усё пакінуў, гэта наогул было б…
ЮЛ: Так, калі мастачку Насцю Рыдлеўскую здымалі ў Гданьску, я наогул раўла, псіхіка ў нейкі момант здала. Ты аддаешся. Цалкам адчуваеш героя… Не ўмею хаваць сваіх эмоцый. Можа, і добра, што не ўмею. Калі трэба — паплакала.
ДАВЕДКА. Юлія Лейдзік. Жыццё ў 200 словах: «Я нарадзілася ў Анапе ў шматдзетнай сям’і. Мой тата — пчаляр, мама — кухар. Бачыць прыгожае ў штодзённым мяне навучыла мама. Сяброў у Анапе ў мяне не было. Я змяніла больш за пяць школ і на выпускны не пайшла — хацела хутчэй зʼехаць. Мая мама — беларуска, нарадзілася ў Віцебску, у Горках жыла мая любімая бабуля. І я падумала: паеду ў Беларусь. А фатаграфавала я з 8 гадоў. Мае цётка ды дзядзька — фатографы, мастакі. Мы прыязджалі на нудысцкія пляжы ў Анапе, і я бачыла іншы свет. Ужо ў 9 гадоў я сваю сястру аголенай фатаграфавала. Усе дзівіліся: дзяўчынка, а такія фатаздымкі робіць. Прыехала ў Менск, ноч правяла на вакзале. У Акадэміі мастацтваў адкрывалася аддзяленне фотаграфікі і рэкламы. Прыйшла і кажу: я — фатограф. Яны такія: а маляваць ўмееш? Не, кажу. Калі здавала малюнак, усе смяяліся: наскальны жывапіс. Але вырашылі, што з мяне будзе толк. Скончыла акадэмію, папрацавала афіцыянткай. Ды і знаёмства з Жэням. Адздымалі вяселле, партрэт камусьці — усе ў шоку. Як так: адзін фотаапарат і два фатографы? Мы самыя не разумелі. Але нам падабалася, мы кайфавалі. Потым разабраліся: я — генератар ідэй, а Жэня — супер якасць. І вось мы сышліся. Ажаніліся, двое дзяцей. Пісалі пра нас: Канаплёў і Лейдзік — №1 у рэкламным фотаздымку. А мы ўсе кінулі ды зʼехалі сюды…».
ЖК: А наконт таго кадру, калі Юля мне з Рыгі тэлефанавала, было цяжкавата ўсё гэта казаць на камеру. З-за пачуцця, што цябе падслухоўваюць, падглядаюць за намі. Ад гэтага трэба было абстрагавацца. Балазе, што здымка была ўжо далёка не першая, і мы трохі навучыліся дыстанцыявацца. Я мяркую, калі б гэта было ў першы раз, такога моманту не атрымалася б.
ЮЛ: Атрымалася б. Таму што мы не гуляем. Мы паўсюль сапраўдныя, так. А ў той сітуацыі ў рыжскім гатэлі ў мяне наогул два мужыка з камерамі ў нумары знаходзіліся. Уяўляеш? Я на нервах была, таму што дрэнна пералёты пераношу, ноч не спала — паветра ў гатэлі не хапала. І раніцай — на сустрэчу са Светай ісці. Мяне проста трэсла.
Я б магла яе набраць і сказаць, што мне дрэнна — у мяне панічная атака. Яна прыйшла б, пасядзела са мной проста побач, як матуля. Жанчыны больш тактыльныя. А тут я ім кажу, маўляў, мне хрэнова, а яны такія: дык што, трэба ісці здымаць!
І я прадставіла сабе Ціханоўскую, якая таксама адна — і побач толькі ахова. А хочацца часам проста, каб чалавек з табой пасядзеў побач. І вось калі я яе абняла… Яна ж сказала нават, што яе трэба абдымаць. Ёй гэтага вельмі моцна бракуе. Проста без усялякіх пытанняў — узяць у абдымкі. Ды мне нават і пытанняў ёй не хацелася задаваць. Я адчувала вялікую падзяку ад таго, што проста яе прыабдыму. Яна не казала — я гэта адчувала.
«Перамога — гэта перамагчы вялікі страх»
— А часта абдымаецеся ў хаце, без усялякіх там аператараў з камерамі?
ЮЛ: Так, увесь час. Спім у абдымках.
ВК: У нас і з дзецьмі абдымашкі. Мне здаецца, у абдыманні ёсць сіла, гэта надае нейкія імпульсы, энергіі, так? Калі чалавека наогул ніхто ніколі не абдымаў, ён будзе зусім іншым… Мы з Юляй — Рыбы па знаку задыяку. Таму, мяркую, адсюль яшчэ гэтая інтуітыўнасць і пачуцці. І абдыманне таксама.
— Глыбакаводныя рыбы?
ЮЛ: Не ведаю (усміхаецца), сам падумай.
— У Беларусі нядаўна адзначылі Дзень Перамогі. Самыя важныя перамогі ў вашым жыцці вы атрымалі над чым?
ЖК: Перамога — сысці з гэтага асяроддзя. Такога вось утульнага. Трэба было рэзка ўзяць і пераехаць. І, мне здаецца, гэта наша перамога.
ЮЛ: Так, вось над тым, што ў цябе ўсё нагрэтае было. Над камфортам, так. І тым больш ты не адзін, а з сям’ёй.
ЖК: І сысці туды, дзе ўсё трэба пачынаць наноў. Нам кажуць, ой, у вас жа такое афігеннае партфоліо, вы там здымалі тое ды тое. Але гэта наогул не працуе ў новых умовах. Трэба заваёўваць свой аўтарытэт ад пачатку, а гэта вельмі і вельмі складана. І таму перамога для нас сёння — калі ў нас атрымліваецца зрабіць той ці іншы праект у новых умовах. І вось так, па маленькай перамозе, мы і крочым наперад. Цяпер, нават узгадваючы сытыя для нас 2018 і 2019 гады, я разумею, што было адчуванне, што нешта адбудзецца. І яно закручвалася паступова.
ЮЛ: Я толькі цяпер усведамляю тое, як мы зʼехалі — з дзецьмі, на пустое месца. Поўнае трызненне. Што гэта за безадказнасць?..
ЖК: Ды якая безадказнасць, калі там вайна пачалася, і ты ўжо цалкам не можаш з гэтым ніяк мірыцца? Ты пра гэта пачынаеш крычаць гучна і з гэтымі крыкамі едзеш…
ЮЛ: Я зразумела. Перамога — гэта перамагчы вялікі страх. Гэта перамога над велізарным страхам.
— Як атрымалася яго перамагчы?
ЮЛ: Ведаеш, у мяне доўга ўсё працягвалася. А потым мы здымалі выданне з Сяржуком Доўгушавым і паехалі на Падляшша. І там размаўлялі з Дарафеям, які займаецца беларускай культурай на польскай зямлі. І вось я адчула, што ён вельмі мудры. Ад яго ажно энергія зыходзіла, як ад старадаўняга абраза. І я зразумела, што, магчыма, ён дасць адказ на маё пытанне: як жыць, калі ты не можаш убачыць родных, трапіць дахаты? А ён сказаў жыць сённяшнім днём. І ўсё, я такая раз — і прызямлілася. І жыву сённяшнім днём. І цяпер у мяне ўсё добра.
«Паеду ў Беларусь і паздымаю Лукашэнку»
— «Канаплейдзікі» прачынаюцца раніцай і разумеюць, што нябачныя, цалкам празрыстыя і могуць пракрасціся ў любое месца і зняць што заўгодна. Нябачныя! Каго пойдзеце здымаць?
ЮЛ: Ды, вядома ж, я паеду ў Беларусь і паздымаю Аляксандра Лукашэнку. Мне па-вар’яцку цікава, што ў яго там за энергетыка. Што ён наогул за чувак такі, жывы ці ён на самай справе, ці існуе ён, як паводзіць сябе? Я вельмі цікаўная, заўсёды за людзьмі назіраю.
ЖК: Так, паздымаць і выставіць гэта на ўсіх каналах.
ЮЛ: Я яшчэ да Рэвалюцыі вельмі хацела зрабіць яму партрэт. Мы, памятаю, у часопісе «Большой» давалі інтэрв’ю, і там пыталіся, каго б мы хацелі зняць. І вось ён у мяне ажно ў галаве: столькі людзей яго не любіць — што ён за чалавек? Адчуць бы самой, што ён з сябе ўяўляе. Але гэта магчыма толькі, калі, як ты кажаш, стану нябачнай. Інакш — шлях у турму.
— А калі ў турму?
ЮЛ: Нябачнай? Узяла б у адбымкі ў першую чаргу сваіх сяброў, якія цяпер у зняволенні. Мне здаецца, кожны палітвязень мае патрэбу цяпер у абдымках. Нікога б не вылучала, была б магчымасць — усіх бы абняла (голас дрыжыць).
«Мы і Пазняка хацелі — ён адмовіўся»
— Ціханоўская для вас нейкі важны этап, вяршыня праекту? Што далей?
ЮЛ: Чаму этап? Мы ж яе здымалі ўжо. Памятаеце, такі чорна-белы партрэт, ён на вокладку кніжкі яшчэ трапіў. Ведаеш, у чым прыкол? Мы не вылучаем, хто ёсць хто, навязанае грамадствам. Проста ўключаем чуйку і ідзем наперад. Была Ціханоўская, была Насця Рыдлеўская, напрыклад. Хтосьці казаў, што я шмат любові Ціханоўскай аддала. Але я так адчувала! У мяне не было задання даць ёй шмат любові ці паказаць яе з лепшага боку. Вось як ішло, так і ішло. І былі ў нас героі, з якімі не пайшло, бо яны не пажадалі быць сапраўднымі, і сюжэт з імі не адбыўся.
— Гэта значыць Лейдзік і Канаплёў гатовыя здымаць не толькі знакамітасцяў?
ЮЛ: Вядома. Мы і раней, у Менску, у рэкламу прыцягвалі непрафесіяналаў. Памятаеце, мы зрабілі такі «фэшн сторы» са сталымі людзьмі для «Альфа-банку»? А я вельмі сталых людзей люблю. Ажно абажаю! Напэўна, таму што ў мяне бабуля адзін з такіх блізкіх і любімых людзей у маім жыцці.
— У вашым праекце будуць сталыя людзі?
ЖК: Ой, ды мы ж зараз набіраем групу пенсіянераў з Беларусі і Украіны, каб праводзіць для іх майстар-класы па фатаграфіі. Такі майстар-клас для «эмірытаў», які будзе працягвацца два месяца.
— І для іх гэта будзе бясплатна?
ЮЛ: Так-так, мы распісалі праект, атрымалі грант. У Польшчы вельмі шмат мерапрыемстваў для людзей старэйшых за 50 гадоў, і людзі не баяцца хадзіць. А нашы ж людзі ва ўзросце за ўсё баяцца, вельмі ў сабе не ўпэўненыя. І мы хочам даць камусьці, магчыма, новы глыток чагосьці свежага.
— А як працавалася з Зояй Белахвосцік?
ЖК: А ў ёй як раз такая таксама энергія дзяўчынкі. Вось яна як дзіця, праўда.
ЮЛ: Так, і мы з ёй сядзелі, напэўна, паўдні лялькі шылі, гэта не ўвайшло ў відэа. Яна лялькі шые. У мяне ёсць, зараз пакажу, падаравала мне ляльку. Гэта для яе як антыдэпрэсант такі — шыць лялькі. Многія беларусы на антыдэпрэсантах сядзяць цяпер. А яна і эскізы яшчэ малюе, прафесійна так. Можа, нешта атрымаецца з гэтага. Мульцік які-небудзь.
— Была шчырая?
ЮЛ: Так, і вельмі натуральная. Ведаеш, што спадабалася ў Зоі? Калі змантавалі выданне, спыталіся: Зоя, вы не супраць, што выйдзе ўсё, што вы казалі? А там размова была такая, нешта пра амапаўца, ды на тоненькага. І яна такая: я не саромеюся і не баюся таго, што кажу. Яна ідзе да канца. Яна такая смелая. Вось гэта мяне дзівіць… І натуральна, што такія людзі, якія не баяцца і кажуць як ёсць, непажаданыя ўладзе.
— Вы казалі, што і з Пазняком спрабавалі дамаўляцца, каб паўдзельнічаў у праекце?
ЮЛ: Ага, мы і Зянона Пазняка хацелі — ён адмовіўся. Нават не паспелі асабіста пазнаёміцца. Але калі з ім дамаўляліся, ён сказаў: «Няхай бяруць мае фатаграфіі, калі ім так трэба, і публікуюць». Усё (смяецца)!
Ці баяцца беларусы агаляцца
— Вельмі прыгожа атрымалася ў вас з нашай вершніцай Вольгай Сафронавай. Але на фотасесію аголенай вы яе не ўгаварылі. Беларусы баяцца агаляцца?
ЮЛ: Яна не адмовілася — паабяцала, што пазней здымем, пасля Алімпіяды. А наогул, так, баяцца. Нават Жэнька баіцца. На нудысцкі пляж яго як ні заводжу — ён у майтках сядзіць…
ЖК: Ой, я б так не сказаў. Розныя людзі ёсць, неабавязкова. Ёсць беларусы, якія могуць голыя бегаць — і ўсё ў парадку.
ЮЛ: Ды хто, скажы! Хто голы бегае?
— Беларусы ўсе распранаюцца і працуюць. Так раней было (рагочам).
ЖК: Юля абагульняе. Я не згодны з табой на ўсе сто адсоткаў, таму што такога не можа быць, не веру, каб усе баяліся.
«Апранаеш чароўныя майткі — і ўсё атрымліваецца»
— Я, напрыклад, баюся. А каб не баяцца наогул нічога, нашу ў кішэні кавалачак хлеба святой Агаты, які мне мама яшчэ чатыры гады таму дала (дачка Юлі і Жэні Агата ўжо вярнулася са школы і хітра мне ўсміхаецца). У вас маецца талісман, які прыносіць шчасце?
ЖК: О прыкінь, ёсць, вельмі важны і чароўны талісман. І любімы! Але мы не скажам — могуць сурочыць…
ЮЛ: Ці гэта ты пра майткі свае (смяецца)?
ЖК: Не-е. Пра майткі не страшна. Зараз раскажу. Быў у нас перыяд, калі — праект за праектам, і досыць складаныя, асабліва калі датычылася выязных здымкаў. Камерцыйныя праекты, так. І ў мяне былі чароўныя майткі. Рэальна іх апранаеш — і ўсё атрымліваецца. Яны з Эстоніі былі, або з Хельсінкі, фіялетавага колеру. Я настолькі паверыў у іх магію, што год насіў, два насіў — аж дзіравыя сталі. Але калі здымкі, хочаш не хочаш — трэба апранаць, каб усё добра было. І аднойчы мы паехалі ў Парыж. Я стаю ў гэтых майтках, забягае візажыстка…
ЮЛ: Яна да мяне потым заходзіць і кажа: «Юля, можа, купі Жэню новыя майткі, а то такія дзіўныя» (смяюцца)…
ЖК: Ледзь не падараваць новыя хацела — так расчулілася…
ДАВЕДКА. Жэня Канаплёў. Жыццё ў 200 словах: «Я — Жэня Канаплеў, нарадзіўся ў 1980 годзе, калі была Алімпіяда, таму люблю алімпійскага Мішку. Потым я быў акцябронкам, піянерам, пачаў сумнявацца — і ўсё разбурылася. З’явіўся тэлефон. Тата жадаў, каб я атрымаў тэхнічную адукацыю, але ў вучылішчы я нанюхаўся змазваючай астуджальнай вадкасці і захацеў змяніць профіль. Паралельна ішла мая творчая гісторыя. Старт кар’еры як фатографа здарыўся, калі я апынуўся на працы, дзе робяць медальёны на помнікі. Гэта было ў пачатку 2000-х. У мяне з’явіўся фотаапарат. Я стаў вясельным фатографам, нават нейкія ўзнагароды атрымліваў. Але яшчэ ў 16—17 гадоў я хацеў здымаць рэкламу, мяне ўразіла гісторыя «Канскіх львоў». І неяк я выходжу на рэкламнае агенцтва і пачынаю нешта здымаць. А ў нейкі момант, дзякуючы як раз фотаздымкам, адбываецца наша сустрэча з Юляй. Мы становімся добрымі сябрамі, сустракаемся, дамаўляемся разам у кіно схадзіць, разам выпіць піва… Ой, не піва, віно. Наша сяброўства доўжыцца 5—6 гадоў. Але дзесьці ў 2011-м я стаў адным з заснавальнікаў студыі «Znyata». Вось і мы з Юляй становімся двума фатографамі за адным фотаапаратам. І гэта, дарэчы, самае галоўнае: мы становімся разам, і пасля гэтага закруцілася ды закруцілася. У 2022 годзе, калі пачалася вайна, мы з’ехалі з Менску ў Варшаву. І мы тут. Працягваем здымаць».
— Ці носіш тыя майткі да гэтага часу?
ЖК: Не, усё, перыяд скончыўся. Чары зніклі, і трэба па-іншаму працаваць. У Беларусі засталіся. Шукаў сабе замену, каб іншыя чароўныя былі, але так і не знайшоў.
— Юль, а ў цябе ёсць што-небудзь такое магічнае?
ЮЛ: Выспацца — вось маё магічнае. Калі я высыпаюся і нічога не баліць, тады ўсё наогул добра атрымліваецца. А так, мне здаецца, я нічога такога не нашу з сабой.
ЖК: Слухай, у нас, мне здаецца, дома вось па ўсялякіх кошыках ці яшчэ дзе паглядзець, можна знайсці стос нейкіх прадметаў, якія так ці інакш з чымсьці звязаныя. Назваць іх талісманамі складана, але ў іх ёсць нейкая памяць. І, напэўна, вось гэтая памяць і надае моцы. У Агаты, вунь, ляжыць цэлы мяшок цацак, і яна не можа з імі развітацца…
Маўчанне круцейшае за сэкс
— Цытую Олдаса Хакслі: «Інтэлектуал — гэта той, хто адкрывае для сябе нейкую рэч, якая цікавейшая за сэкс». Пытаюся ў вас як у інтэлектуалаў: што цікавейшае за сэкс у гэтым жыцці вы для сябе адкрылі?
ЮЛ: Ведаеш што: гэта маўчанне.
ЖК: Што? Гэта будзе, па-твойму, цікавейшае, чым сэкс?..
ЮЛ: Менавіта. Мы часта сустракаем людзей, у якіх наогул няма паўзаў паміж словамі. Людзей, якія не ўмеюць маўчаць. А часам, у гэтай цішыні, вельмі шмат чаго нараджаецца. І ты быццам на адной хвалі з чалавекам. Мы з Жэняй можам быць у адным памяшканні і не размаўляць, але пры гэтым вельмі добра адчуваць адзін аднаго.
— Але гэта ж і ёсць сэкс…
ЮЛ: Думаеш?.. (цішыня, паўза).
ЖК: Гэта добрае пытанне. Усё залежыць ад таго, што наогул разумець пад сэксам?
ЮЛ: І яшчэ: мы ж у цэнтры жывем, у нас тут трамваі, дык вось пракаціцца на іх — гэта такі кайф! Вось што яшчэ круцейшае за сэкс! І наогул, у мяне вельмі шмат рэчаў, якія прыносяць радасць. Гэта піць з сябрамі алкаголь, напрыклад. З файнымі людзьмі. І абмяркоўваць нешта. Глядзець працы беларускага мастака…
ЖК: І я яшчэ хачу дадаць. Калі ідзе здымачны працэс, вось гэта ўнутраны стан на адрэналіне, калі ты яшчэ цалкам не ведаеш, атрымаецца ці не атрымаецца. Вось гэты ўвесь творчы працэс, ён нават, на мой погляд, круцейшы, напэўна, круцейшы, дакладна — круцейшы за сэкс. Таму што там столькі ўнутры эмоцый і станаў! Так.
Канаплейдзікі — адзін арганізм
— З кім яшчэ марыце — вось на такім адрэналіне! — папрацаваць?
ЮЛ: Я скажу, я ведаю: са Святланай Алексіевіч.
— Файна, будзем чакаць. Ставім кропку?
ЮЛ: Пачакай, хачу, каб Жэня сказаў пра сваю мару…
ЖК: Не-не, хопіць, я не скажу. Мы ж Канаплейдзікі — адзін арганізм!
