Сучаснай жанчыне цяжка знайсці мужчыну.
І не таму, што мы жывем у мужчынскім свеце, дзе любая дзяўчына старэйшая за дваццаць — сапсаваны тавар і наогул жанчын больш, чым мужчын. Нічога такога маркотнага, крыўднага, па-бабску драматычнага.
Проста сучасныя жанчыны ўжо не гатовыя выбіраць мужчын састарэлага ўзору. Абаронцаў, здабытчыкаў, лідэраў et cetera.
Такіх мужчын, якія будуць так ці інакш табой памыкаць. Побач з якімі будзеш адчуваць сябе дадаткам да іх жыцця, нават калі яны гатовыя дзяліцца з табой усім, нават калі яны цудоўна шчодрыя і бясконца добрыя.
Вядома, мужчыны з ранейшым менталітэтам — яны зусім не абавязкова гнюсныя шавіністы і хатнія пачвары.
Часам яны бываюць цудоўныя.
І побач з ім ты адчуваеш сябе так, як калі б цябе захуталі ў самую мяккую, цёплую і ўтульную коўдру.
Але ёсць праблема: ён не спалучаецца з тваім жыццём.
Так, ты таксама не апошняя эксперыментальная мадэль, таму ў табе аўтаматычна ўключаецца нешта гендэрна-жаночае, і проста на вачах разгладжваюцца маршчыны і расслабляюцца плечы. Побач з такім мужчынам.
Але гэта ўсё часова, а потым ты зноў пачнеш затрымлівацца на працы, і ты будзеш з ім спрачацца (таму што ў цябе, сюрпрыз, ёсць сваё меркаванне), і будзеш паказваць, што рабіць, і будзеш раздражняць яго, а ён — цябе, і ты ўсвядоміш, што вашыя мэты не сыходзяцца. Нават калі вы атрымліваеце задавальненне адзін ад аднаго.
Выпадкова я ўбачыла праграму, якую вядзе Юлія Мяньшова — з Ксеніяй Сабчак і Максімам Вітарганам. Яны там гаварылі пра свае стасункі, пра тое, чаму так імкліва пажаніліся, і пра тое, навошта патрэбныя адно аднаму.
Ад Ксеніі ўсе чакалі вяселля з якім-небудзь квазібільянерам. Самае меншае — Міхаілам Прохаравым. І нават не таму, што яна сама да гэтага імкнулася некаторы час, а таму, што так прынята: муж павінен быць больш паспяховы за жонку.
І вось Ксенія выходзіць замуж не за мільярдэра, не за чыноўніка, і нават не за італьянскага маркіза, а за акцёра, прычым у асноўным тэатральнага.
Ён паспяховы і знакаміты, але зусім не так, як Сабчак (шчыра кажучы, мала хто так паспяховы, як Сабчак).
І тут жа пачынаецца асуджэнне. Абодвух.
Яна, маўляў, страціла надзею, а ён тыпу ўдала прыладзіўся. Так бывае, вядома. Але я бачыла гэтую праграму — і магу сказаць, што такіх шчаслівых людзей няпроста знайсці. Яны прымаюць адно аднаго такімі, якія ёсць. І галоўнае, ён яе па-вар'яцку кахае, а яна ад яго ў захапленні.
Сабчак хапіла розуму пераламаць усё гэтыя гнюсныя стэрэатыпы. Прытым што яе сяброўкі — гэта жонкі багатых мужоў. І калі гэтыя сяброўкі дамагліся поспеху, то менавіта на аснове грошай мужа.
Гэта лічыцца нармальным.
Таму што мы жывем у грамадстве, дзе мужчыну, які не так паспяховы, як яго жанчына, заўсёды будуць лічыць няўдачнікам.
І самы апошні дурань, якому пашанцуе сустрэць дзіўную жанчыну, будзе псаваць ёй жыццё сваімі гаспадарскімі замашкамі. І сабе будзе псаваць.
Смешна, што мы самі пазбаўляем сябе шанцаў на ўдалыя адносіны.
Вінаватыя і жанчыны, і мужчыны.
У мяне ёсць знаёмыя, яшчэ больш цудоўныя, чым героі серый «Муж жанчыны-палітыка».
Яны разам прыкладна сорак гадоў.
Раней муж быў вельмі значнай персонай, і ён шмат зарабляў, і ў яго быў уплыў. Жонка хадзіла побач на дыбачках. Яна была ідэальнай класічнай жонкай: вяла гаспадарку, гатавала далікатэсы, займалася дзецьмі (якіх муж бачыў хіба што па святах — яны ж шумяць і перашкаджаюць тварыць вялікія справы), ніколі не супярэчыла. А муж, зразумела, яшчэ і ўвесь час фырчаў.
Але потым раптам кар'ера мужа прывяла. А жонка выпадкова заняла важны пост, да яе пацягнуліся грошы, яна перайшла на яшчэ больш важнае месца — увогуле, усё закруцілася.
І зараз яна паводзіць сябе сапраўды гэтак жа, як раней яе муж. Яна яго трэціруе. Яна ўсім незадаволеная, яна яго не паважае, яна скардзіцца, што ён зусім рассулоліўся і цэлымі днямі глядзіць навукова-папулярныя перадачы BBC і Discovery Channel.
Лепш бы яна развялася і завяла сабе жыгала, дальбог.
Я ведаю шмат жанчын, якія не разумеюць, як ім выкруціцца. Яны альбо пачынаюць адносіны з «годным» мужчынам — і гэтыя адносіны зводзяць іх з розуму. Таму што любы альфа (і нават бэта) мужчына будзе жадаць, каб ты належала толькі яму. Мы ведаем шмат прыкладаў, як добрыя балерыны або оперныя спявачкі станавіліся жонкамі — і паказваюць цяпер сваё майстэрства і талент толькі ў коле сяброў.
Альбо жанчыны выкарыстоўваюць менш уладных мужчын для сэксу. Яны імкнуцца не браць іх на вечарынкі (сорамна) і адзываюцца пра іх паблажліва.
Усё гэта адбываецца толькі дзякуючы чортавым забабонам. Якія, зразумела, не так ужо лёгка пераадолець. Ты асуджаеш сам сябе, грамадства асуджае цябе — усё прадумана.
Бо да гэтага часу такія жанчыны, як Мадонна або Джэніфер Лопес, якія сустракаюцца з маладымі танцорамі, выклікаюць усмешкі. І людзі асуджаюць Мадону за тое, што з'ела Гая Рычы, а Лопес — за тое, што праглынула Бэна Афлека. І паглядзіце: абодва, і Бэн, і Гай, адразу ж пабеглі жаніцца з ідэальнымі традыцыйнымі жанчынамі, якія прысвяцілі сваё жыццё мужу і дзецям. То бок, калі Джэн Гарнер (жонка Афлека) адмаўляецца ад кар'еры дзеля мужа — гэта добра. А калі Мадонны становіцца ў жыцці мужчыны занадта шмат, і ён губляе сябе, і пачынае здымаць дрэнь, то гэта дрэнна (Мадонна «дрэнная», яна «кракадзіл»).
Але трэба разумець, што такіх жанчын, як Мадонна, ці як Лопес, ці як Сабчак, становіцца ўсё больш. Жанчын, якія не адмовяцца ад сябе дзеля мужчыны.
Нам пашанцавала, вы гэта разумееце? Мы жывем у той час, калі мужчына і жанчына — гэта ўжо не такія прымітыўныя функцыі, як «здабытчык» і «гаспадыня», а проста мужчына і жанчына, два розныя полы, але два роўныя чалавекі, якія хочуць быць шчаслівымі адно з адным.
Жанчыне больш не варта вінаваціць сябе за поспех, а мужчыну — за тое, што закаханы ў моцную асобу. Таму што, калі мы будзем працягваць у такім духу, кахаць не будзе каго.
