Прачытаў цікавае паведамленьне пра паседжаньне Саўміну па «пераглядзе» сьпісаў «сацыяльна значных выданьняў». Падумаў: паколькі гістарычная нарада мела месца ў дзень дурняў, то ці ня сталі мы ўсе закладнікамі гэтага сьвята?
Геніяльны пісьменьнік уваходзіць у кавярню.
Сябар: Нарэшце прыйшоў. Чуў навіну: стваральнікі Шрэка хочуць экранізаваць тваю «Тайну квадратнага туалета»?
Пісьменьнік: Не падколеш. Ведаю, што за дзень. Затое я сёньня сапраўды прыкалоўся.
Сябар: Зараз раскажаш. Толькі дай я замоўлю каньяк.
Пісьменьнік: Значыцца, паседжаньне ў нас сёньня было па літаратуры. Я думаю: што б такога адкалоць прыкольнага. Міністар пачынае паседжаньне: давайце выдаваць толькі сацыяльна значную літаратуру. А я кажу па прыколе: а давайце створым камісію, якая будзе вырашаць, што выдаваць, а што — не. Нельга ж, каб выдавалася антыдзяржаўная літаратура.
Сябар: А ён?
Пісьменьнік: Павёўся як лох. Давайце, кажа, давайце, вы будзеце яе кіраўніком, і аддае адпаведны загад нейкай шасьцёрцы. Я проста ледзь утрымаўся, каб не заржаць.
Літаратурны крытык: Камэдыя! Ну ты проста Хазанаў.
Пісьменьнік: Пачакай, гэта ня ўсё. Зараз увогуле здохнеш ад сьмеху. Я па прыколе кажу: трэба прыпыніць выданьне Арсеньневай і Геніюш.
Літаратурны крытык: А ён?
Пісьменьнік: А ён хітае галавой: згодны быццам.
Сябар: Ха‑ха‑ха. Гэта проста цырк. «Магутны Божа» — гэта ж клясыка!
Пісьменьнік: Не кажы. Я цяпер шкадую, што не прапанаваў яму забараніць казку пра Беласьнежку і сем гномаў. Хіба сямейства гномаў не нагадвае Кааліцыю дэмакратычных сіл?
Сябра: Ха‑ха‑ха.
Пісьменьнік: Добра, харэ ржаць. Самае прыкольнае яшчэ будзе. Я кажу: давайце выпусьцім накладам тысяч гэтак на трыста «Расстрэльную каманду» ў коміксах для школ. А ён кажа: «Згодны», — і адразу дае загад Радзькову.
Сябар: Ня можа быць?
Пісьменьнік: Падкалоў я цябе. Ха‑ха‑ха! Ведаеш сам, які сёньня дзень.
2
Урадавы чыноўнік вяртаецца дахаты:
Жонка: Слухай, што толькі што па целеку Бацька заявіў: прызначаю гера Штангэ старшынём Саюзу пісьменьнікаў.
Чыноўнік:Ты што?
Жонка: Сёньня ж 1 красавіка! Пажартавала я.
Чыноўнік: Блін. Падкалола. Ну, я таксама, дарэчы, сёньня пасьцябаўся ад душы.
Жонка: Ну‑ну?
Чыноўнік: Значыць, паседжаньне ў нас там было па літаратуры. Вырашылі эканоміць на кніжках. Ну, думаю, дай нашага галоўнага клясыка падкалю. А што, кажу, шаноўны клясык, ці не выдаваць нам выключна сацыяльна значную літаратуру? Ён падскочыў, быццам за ім з Гаагі прыйшлі. Так, кажа, і яшчэ трэба, каб была створаная камісія, якая б вырашала: якія тэксты падрываюць асновы дзяржавы, а якія — наадварот.
Жонка: Во камэдыя! Гэта як жа можна вызначыць — што значнае, а што — не?
Чыноўнік: А яго ўжо панесла — кажа: я не дапушчу, каб выдавалі Геніюш і Арсеньневу… Ну! Я ад сьмеху ледзь са стула ня споўз. Геніюш і Арсеньнева — яны ж былі паэткамі, маленькія вершыкі пісалі. Выдала дзяржава адзін іх зборнік раз на пяць гадоў — і ўсё! Тым больш, яны ўжо нябожчыцы. А тут давай друкуй «сацыяльна значных», якія, па‑першае, прозай пішуць, па‑другое, мала таго, што жывучыя, яшчэ і пладавітыя. Кожны год па кніжцы майстрачаць: «Маёр Факоф», «Вам — паданьне»… Бюджэт не гумовы, каб іх творы штогод выдаваць. Аднак па прыколе хітаю яму галавой, быццам згодны. А сам у душы іржу.
Жонка: Ха‑ха‑ха. Ды дурка поўная. Дарэчы, там табе званілі з «Газпрому». Газ з траўня будзе па 250 баксаў.
Чыноўнік: Што, у натуры?!
Жонка: Жарт! Забыўся, што сёньня за дзень?
