— Дайце мне этава сальцысону папробаваць. А он сьвежы?
— Да, толька утрам прывязьлі.
Прадаўшчыца адразае кавалачак таўшчынёй пяць мікрон і падае яго пакупніку, той засяроджана жуе.
— Не, ну так не распробуеш дажа!
— А сколька вам рэзаць!? Паўкіло?
— Жэншшына, я вам гавару, атрэжце мне кусочэк з палец і пашшытайце. Я заплачу. І еслі он мне панравіцца, то я вазьму кілаграм ілі больш.
Прадаўшчыца адразае ладны кавал, які пакупнік (мужчына гадоў сарака з выгляду, моцны нашчадак сялян) дзеліць са сваёй жонкай, моцнай мілай бялявай жанчынай. Засяроджана жуюць ўжо абое.
— Бяру. Добры. Дайце мне эты бальшы кусок.
Ідзе да касы, дастае кашалёк, у кожным руху упэўненасць і разуменне значнасці моманту. Прадаўшчыца узважвае батон сальцісону кілаграма на паўтара.
— І вот эты кусочак завярніця, — кажа жонка і паказвае на яшчэ адзін ладны батон сальцісону на паўкіло.
Пакупнікі сыходзяць, я гляджу на сальцісон, на прадаўшчыцу і таксама бяру кавалачак на паўкіло.
Узяў — і праўда смачны. Асабліва калі пад гарчычку ды са свежым чорным хлебам.
