Гэтую чабурэчную на вуліцы Дзяржынскага ведаюць не толькі мясцовыя жыхары — сюды заязджаюць праездам, сюды нават адмыслова прыязджаюць са сталіцы, каб пачаставацца піражкамі ды чабурэкамі.
«Наша Ніва» вырашыла на свае вочы пабачыць, што ж такога асаблівага ў тых смілавіцкіх чабурэках.
Інтэр’ер
Як толькі вы ступаеце на ганак гэтай чабурэчнай, вы трапляеце ў мінулае, гадоў так на 40 таму.
Сціплая шыльда са сціплай назвай «Чабурэчная», на якой пазначана, што з 14.00 да 15.00 чабурэчная закрываецца на абед. Яшчэ ў так званым «прылазніку» вы позіркам упіраецеся ў пано. З кавалачкаў пліткі выкладзены гляк, хлеб, міска з пяльменямі. Над уваходам з тых жа плітачак выкладзены надпісы: налева «СТАЛОВАЯ», направа — «КУЛІНАРЫЯ». Раней гэта была сталовая Чэрвеньскага райспажыўтаварыства. Цяпер дзверы справа зачыненыя, а сталовая пераўтварылася ў чабурэчную.
Драўляныя дзверы, старыя вокны, звычайная плітка на сценах. Нідзе нават няма намёку на пластык і на тое, што на дварэ 2020 год.
«Я не памятаю, каб гэту сталоваю калісьці зачынялі на рамонт. Было неяк, што столю закрылі пластыкам, але пасля яго знялі, толькі дзіркі ад яго ў столі засталіся», — расказвае прадавачка Алена Нежавец.
«Мне 57 гадоў, я памятаю як яшчэ дзіцём мяне дзядуля прывозіў сюды на ровары. Тут тады была звычайная піўнуха. Можна было выпіць 100 грамаў. Пасля была сталовая», — прыгадвае спадарыня Алена.
Калі і чаму тут сталі пячы чабурэкі, Алена не ведае. Расказваюць, што ў Смілавічах жыло шмат татар, таму іх нацыянальная страва тут і прыжылася.
З часоў дзяцінства Алены Нежавец тут мала што змянілася.
Па-ранейшаму тут можна выпіць 100 грамаў і закусіць піражком.
«Асабліва шмат людзей у нас перад святамі, калі скарочаны дзень. Тады забягаюць на чарку каньяку», — кажа Алена Нежавец.
Цэны
Працоўны дзень у чабурэчнай пачынаецца а 8 гадзіне раніцы. Кухня пачынае працаваць раней, каб ужо пад адкрыццё падаць праз акенца металічную ёмістасць, да верху запоўненую тлустымі чабурэкамі і смажанымі піражкамі з розным начыннем.
Чабурэкі самыя дарагія — адзін каштуе 70 капеек. Беляшы па 55 капеек, піражкі з павідлам, рысам, бульбай, капустай каштуюць 50 капеек.
Кухня працуе ўвесь дзень, таму што гэтыя металічныя ёмістасці вельмі хутка пусцеюць. Рэдка хто забягае купіць толькі адзін чабурэк ці піражок. У асноўным адсюль выходзяць з поўнымі пакетамі.
Адна з пакупніц, мінчанка Кацярына, адмыслова прыехала сюды за піражкамі з павідлам.
«Мае дзеці абажаюць гэтыя піражкі. Што датычыцца чабурэкаў і беляшоў, у Мінску я іх не купляю. Страшна. А тут іх купляць не страшна. Смачнае цеста, смачнае мяса», — кажа Кацярына.
Пах і смак
Пахнуць гэтыя піражкі і чабурэкі дзяцінствам. Менавіта так калісьці пахлі піражкі, якімі гандлявалі з металічных бітончыкаў вулічныя гандляркі.
Пах чабурэчнай не выветрываецца з адзення аж да вечара.
«У нас моладзь не працуе. Усе кухары жанчыны са стажам, перадпенсійнага ўзросту. Канечне, ёсць кніга рэцэптаў, але хто туды глядзіць? Ужо гадоў дваццаць гатуем па адным і тым жа рэцэпце», — расказвае Алена Нежавец.
У чабурэчную забягаюць людзі рознага ўзросту. Школьнікі прыбеглі пасля ўрокаў перакусіць і пабегчы на бокс, работнікі ЖКГ з Чэрвеня прыехалі ў Смілавічы па справах і зайшлі паабедаць.
«Першыя наведнікі пачынаюць прыходзіць недзе а 10 гадзіне раніцы. Тут жа ў нас рынак за рогам, гандляры забягаюць перакусіць свежым піражком, напоўніць тэрмасы чаем», — прызнаецца Алена Нежавец.
Заходзіць у чабурэчную і сястра прадавачкі Алены. Яна адзіная, хто не купляе чабурэкі.
«Мне 66 гадоў, я стройная і адчуваю сябе добра, таму што не ем гэтых чабурэкаў. Я ўжо не ў тым узросце, каб есці такую цяжкаю ежу», — прызнаецца жанчына.
«Ой дзевачкі, я акрамя вас, больш толькі каранавіруса баюся»
Калі мы з’явіліся на парозе чабурэчнай, акенца кухні адразу закрылася. Работніцы кухні пабаяліся журналістаў.
Баялася нас і прадавачка Алена.
«Ой, дайце мне да пенсіі дапрацаваць. Не дазваляе нам начальства з вамі размаўляць», — шчыра прызналася прадавачка.
Справа не ў тым, што начальства нешта хавае, а ў тым, што проста саромеецца непрыгожай, старой установы.
Чабурэчную ў Смілавічах толькі-толькі перадалі з балансу Чэрвеньскага райспажыўтаварыства на баланс Бярэзінскага.
Кіраўніцтва райспажыўтаварыства абяцае, што неўзабаве ў чабурэчнай пачнецца рамонт. Але вельмі хочацца, каб рамонт абмежаваўся толькі рэстаўрацыяй і абнаўленнем таго, што ёсць, а не заменай усёй мазаікі, усяго інтэр’еру на танны сайдынг.
«Ой, дзевачкі, больш чым вас, я толькі каранавіруса баюся», — уздыхае Алена Нежавец.
Жанчына расказвае, што на абед зараз чабурэчная амаль не закрываецца, негледзячы на тое што ў раскладзе на абед адведзеная цэлая гадзіна.
«Не, гэта раскоша закрыцца на гадзіну, трэба ж план выконваць. Мы закрываемся ненадоўга. Прыбіральшчыца мые падлогу, а я старанна адмываю рукі, бо працую з грашыма, а на іх столькі мікробаў. А хто ж нам праўду скажа, колькі тых захварэлых на самой справе», — адказвае Алена Нежавец.
Час на гадзінніку 14.00, дзверы ў чабурэчнай не закрыліся, але ўваход перагароджаны крэслам. Падлога памытая, і пакуль яна не высахне, па памытаму прайсціся не наважваецца ніхто.
