Фота: інстаграм Кайлы Пінеда
Кайла распавяла падпісчыкам аб тым, што яе вельмі здзівіла ў нашай краіне. І першае — гэта тое, што беларусы лічаць залу спальным пакоем. У Венесуэле (як, дарэчы, і ў Еўропе), калі кажуць пра кватэру, лічаць толькі спальні, бо зала — гэта прастора для прыёму гасцей.
— Таму калі мне сказалі, што мы будзем здымаць у Мінску трохпакаёвую кватэру, я хадзіла па ёй і не магла зразумець, дзе ж трэці пакой, калі спальні ўсяго дзве? Але потым мне ўсё патлумачылі.
Таксама дзіўнай падалася дзяўчыне традыцыя «пасядзець на дарожку».
— Я нават не ведала што сказаць, калі ўбачыць гэта ўпершыню — настолькі дзіўна гэта для мяне выглядала.
Фота: інстаграм Кайлы Пінеда
Але потым блогерка згадала, што ў Венесуэле ёсць традыцыя ставіць побач з уваходнымі дзвярыма перавернуты венік — лічыцца, што гэта адпужвае няпрошаных гасцей. І вырашыла, што ўсе народы маюць права на свае дзівацтвы.
Ёсць беларускія звычаі, якія Кайле вельмі спадабаліся. Адзін з іх — мода здымаць абутак пры ўваходзе ў кватэру. Дзяўчына лічыць, што гэту ідэю трэба распаўсюдзіць ва ўсім свеце, улічваючы бруд і колькасць бактэрый на вуліцы. Але папярэджвае: калі прыйдзеце ў госці да кагосьці ў Венесуэле, смела ідзіце ў абутку па кватэры — так усе робяць.
Таксама да спадобы блогерцы прыйшлася беларуская традыцыя прыходзіць у госці з чымсьці смачным да гарбаты.
— Люблю, як у Беларусі людзі клапоцяцца аб гаспадарах і, калі ідуць у госці, абавязкова што-небудзь прыносяць з сабой. У Венесуэле такога звычаю няма. Затое мы вельмі любім паесці ў гасцях.
Фота: інстаграм Кайлы Пінеда
Сярод прычын любіць Беларусь Кайла называе адсутнасць вялікіх затораў. Яна кажа, што для сталіцы Венесуэлы Каракаса гэта сапраўды праблема: трэба прачынацца ў 4-5 гадзін ранку (у залежнасці ад таго, як далёка ты жывеш), каб паспець прыехаць на працу да 9 гадзін.
— Прыемна, што ў Мінску мне як замежніцы было лёгка адкрыць рахунак у банку — патрэбен быў мінімальны набор дакументаў: пашпарт і дазвол на жыхарства.
У Венесуэле ж, па словах блогеркі, для замежніка такая працэдура становіцца сапраўдным квэстам: неабходна прынесці шмат розных дакументаў, у тым ліку і два лісты з рэкамендацыямі ад мясцовых жыхароў — гэта значыць, калі ты толькі прыехаў у краіну і нікога яшчэ не ведаеш, то рахунак адкрыць наўрад ці атрымаецца.
Беларусы могуць здзівіцца, але праца ДАІ на дарогах Кайле таксама спадабалася:
— Можа падацца, што гэта спрэчны момант. Але каб вы разумелі: Венесуэла — гэта краіна, дзе вельмі шмат смерцяў у выніку ДТЗ. А адбываецца гэта з-за таго, што хуткасць кіроўцаў ніяк не кантралюецца, а п'яныя спакойна садзяцца за стырно. Яшчэ кіроўца можа ехаць і адначасова піць піва ці нават віскі. Штрафу за такое не прадугледжана.
Грамадскі транспарт, які рухаецца па раскладзе, спачатку здзіўляў блогерку:
− Мне было цяжка разумець звычайныя таблічкі на прыпынках, якія нагадвалі аб уроках хіміі. Рэальна, столькі лічбаў, што проста галава кружыцца. Але потым я змірылася і ўсвядоміла, што расклад значна спрашчае жыццё.
У беларускіх крамах блогерку вельмі здзівіла тое, што прадаецца жывая рыба. Спачатку яна падумала, што акварыумы ў гіпермаркеце — гэта элемент дэкору. Але потым, калі ўбачыла, што людзі купляюць жывую рыбу, то вырашыла, што гэта добрая ідэя і задалася пытаннем, чаму ў Венесуэле так не робяць. Там у крамах прадаюць толькі замарожаную рыбу, а па свежую ездзяць на рынкі на марскім узбярэжжы.
Скрыншот відэа ў тыктоку kaylapine
— А яшчэ ў Венесуэле побач з касай заўсёды стаіць спецыяльны чалавек, які дапамагае пакупнікам складаць пакупкі ў пакет. Ён, вядома, атрымлівае афіцыйны заробак, але ўсё роўна прынята пакідаць чаявыя.
Блогерка распавяла, па якіх прадуктам з Лацінскай Амерыкі яна сумуе. Па-першае, гэта авакада. Так, яго можна набыць і ў Мінску, але ёсць нюансы.
— У Венесуэле авакада вельмі сакавітыя, духмяныя і нерэальна смачныя. А яшчэ яны проста велізарныя — памерам з ананас. Там столькі мякаці. У Беларусі ж авакада маленькія, нясмачныя і вельмі дарагія.
Сумуе дзяўчына таксама па плантанах — гэта вялікія агароднінныя бананы. У Венесуэле няспелыя плантаны смажаць і соляць — атрымліваюцца чыпсы. А каб атрымаць асалоду ад салодкага дэсерту, смажаць спелыя плады без усялякіх дабавак.
Жывучы ў Мінску, Кайла палюбіла тварог (дзяўчына кажа, з мёдам ці варэннем ніколі не стане яго есці, а вось запяканку ці сырнікі гатуе з здавальненнем), хрэн, топленае малако, селядзец, ражанку, пярлоўку (па тэкстуры блогерка параўнала яе з прапараным зернем кукурузы, з якога робяць арэпу — нацыянальны венесуэльскі сняданак), квас (ён трохі падобны на венесуэльскі напой мальта), цукеркі «Птушынае малако» і, вядома, сыркі.
— І грэчка — ну куды ж без яе. Спачатку мы не сябравалі, але потым я навучылася гатаваць яе правільна. Насамрэч я была здзіўленая, калі даведалася, што грэчка зніжае ўзровень цукру ў крыві. А гэта так важна ў сучасным свеце, дзе ў большасць прадуктаў дабаўляюць цукар.
А вось сярод таго, што дзяўчыне не спадабалася, аказаліся пельмені, паштэт, бярозавы сок, «Тархун» і семачкі.
— Калі я першы раз іх ела, то ледзь не задушылася. Я не ведала, што семачкі трэба чысціць і проста закінула ў рот цэлую жменю. Можа быць, для беларусаў семачкі — гэта антыстрэс, але асабіста мне цярпення не хапае. Гэта зусім непрактычны перакус! Потым яшчэ смецце ўсюды.
Чытайце таксама:
Ірландзец тэсціруе беларускія сталоўкі. Вось якой з іх прапаноўвае даць мішленаўскую зорку
